Neden sabahlarý huzursuz, asabi, suratsýz, yataktan zor bela kalkan normal insanlar gibi deðilim? Bendeki terslik ne acaba? Yoksa bir rahatsýzlýðým mý var? Bir insan neredeyse 60'a merdiven dayar da bir gün bile isyan etmez mi? Dizlerim basamaklarý çýkmakta zorlanýyor da ruhum üçer, beþer týrmanýyor yukarý.

Orta halli bir aileye erkek çocuk beklentisini karþýlayamadan teþrif etmiþim. Baðýrlarýna basarlarken bu hayallerine de son noktayý koyuvermiþler. Olmayýnca olmuyor ne de olsa.

Çok mutlu bir çocukluk dönemi yaþadýðýmý söyleyemem. En büyük acým erken yaþta annemi kaybetmekti. Aðladým fakat kendimi teskin etmeyi bildim. Kimsenin ölümsüz olmadýðý bir dünyada diðer problemler açýkçasý eften püften geldi bana. Ýyi ki sadece etten kemikten yaratýlmamýþýz dedim. Þükürler olsun ki Allah akýl, fikir, mantýk vermiþ duygular da yanýnda ekstra kenar süsü. Ýstersem çizgiler, çarpýlar atar istersem de çiçeklerle, kelebeklerle süslerim, diyerek açtým her doðan güne gözlerimi.

Gençlik yýllarýmda ise kimsenin yýllar içinde deðiþmediðini, karþýsýndaki deðiþtirmek için uðraþanlarýn da sonunda yýldýklarýna, yýkýldýklarýna þahit oldum. Oysa çevrendekileri olduðu gibi kabul etmek iyi, uzaklaþabilmeyi baþarmak ise harika bir olay. Yok þartlar bir süre birlikteliðe zorluyorsa da kendinde bir takým deðiþimler yapman gerekli. Her türlü donaným, cephane, moral, motivasyon kullanmayý bilirsek fazlasýyla mevcut iç dünyamýzda. Yeter ki yenilgi kýlavuzunu doldurmayalým. Kendimizle mutluluk kontratý imzalayalým sonsuza dek. Ölmek sýradan bir þey ama ne isteyip ne istemediðini bilerek mücadeleci ruhunu hiç kaybetmeden yaþamak haz verici.

Bendeki terslik ne acaba, diyordum ya buldum : "Aþýrý pozitiflik". Bu bir rahatsýzlýksa eðer varsýn öyle kalsýn. Hayat fazla irdelenecek kadar uzun deðil. Býrak daðýnýk kalsýn.