80’lerde çocuk olmak1980’li yıllarda bir bayram sabahıydı. Taze ekmek, simit, çay ve biraz da yosun kokan buğulu bir bayram günü sabahı…

Babamla camideydik. Biraz dağınık başlasa da sona doğru toparlanan gür tekbir seslerini, babasının omzuna dayanmış uykulu çocukları hatırlıyorum… Cemaatten yükselen ve büyük cam avizeye sürünerek billurlaşan bayram sevinci, caminin kubbesinde biriktikten sonra cıvıldayarak tekrar üzerimize serpiliyordu.

Namaz bitince camiden dışarı doğru akan cemaatin arasında, ayakkabılarımı havaya kaldırıp yürüdüm. Sabah güneşi, yaşlı söğüt ağacının yaprakları sayısınca bölünüp altın tozu gibi avludaki insanların üzerine dökülüyordu.

Eve dönüş yolunda fırına uğradık. Nişanca fırınından aldığımız sıcak ekmeğin çıtır köşesini ağzımda kıtırdatarak babamın gölgesinde eve yürüdüm.

Eve varınca hemen kahvaltı sofrasına oturduk. Kahvaltı bitince birkaç bayramlaşma faslından sonra harçlıklarımı sarı-lacivert renkli, bez cüzdanıma yerleştirip fırladım evden. Fatih Kız Lisesinin karşısındaki tezgâhın önünden geçerken bir mantar tabancası alıp, kot montumun iç cebine koydum.

Draman’da rahmetli babaannemin oturduğu evin altında kuzenle buluştuk. Ve dar sokaklardan uçar gibi geçerek otobüs durağına vardık. 90 Draman ihtiyar bir adam gibi durakta bekliyordu. Abonman biletleri kutuya atıp arkaya doğru seğirttik. Caddelerde tek tük yürüyen insanlar vardı. Sokakların boş, evlerin kalabalık olduğu saatlerdi. Gerinerek uyanan meydanları, kepenklerin arkasında bayram alışverişi yorgunluğunu atan dükkânları seyrederek son durağa kadar gittik.

Eminönü’nde inince koşarak Galata Köprüsünün üzerine çıktık. Oltalar mesaiye başlamıştı ama kovalar henüz boştu. Sabahın o vaktinde saçma bir şekilde plastik bardakta turşu suyu içtik. Turşu bitince Kadıköy İskelesine yürüdük. Biz jeton alırken bir vapur denizi bembeyaz köpürterek iskeleye yanaştı. “Kapanıyor” bağırışları arasında koşup vapura atladık.

Ver elini Haydarpaşa…

Tren garına çıkan merdivenlere oturup, denize bakarak simit yedik. Dalgakıranın üzerinde tek sıra hâlinde dizilmiş martılar güzel manzaranın altını çizer gibi bembeyaz uzanıyor, kıyıya doğru esen rüzgâr bir kıtadan diğerine yosun kokusuna bulanmış bir İstanbul sabahını taşıyordu.

“Banliyö treni üçüncü yoldan hareket etmek üzeredir...”

Ağzımızın kenarında susamlar ve elimizde biletlerle üçüncü yola doğru koşturduk ve trene atladık. Yolda çok eğlendik. Tren camının alt kısmındaki “Lütfen dışarı sark ayı” yazısına bakıp kıkırdadık. (Birileri “Lütfen dışarı sarkmayınız” yazısının bazı harflerini kazımış. Geriye bu kalmış.) Tren büyük bir gürültüyle ve sarsılarak rayların üzerinde ilerlerken, durağı kaçırmamak için her yavaşladığında kalkıp durağın ismine baktık. Ve yaklaşık iki saat süren yolculuk sonrasında nihayet Söğütlüçeşme Durağında indik ve heyecanla peron çıkışına doğru yürüdük.

Uzaktan hareket eden basamakları görünce birbirimizi dürtüp, “Gerçekten doğruymuş!” diye bağırdık. “Söğütlüçeşme Durağında yürüyen merdivenler var” demişti birisi de nasıl bir şey olduğunu anlayamamıştık.

Hemen koşup ilk basamağa atladık. Gerçekten yürüyordu merdiven. Bir saat kadar oynadık. İnen merdivenden çıkmaya çalıştık, çıkandan indik. Güvenlik kovaladıktan sonra da aynı yoldan mutlu ve yorgun bir şekilde eve döndük...

Seksenlerde çocuk olmak işte böyle bir şeydi. Oturup mutluluğu beklemez, bizzat ayağına giderdik. Eğlenmek için ihtiyacımız olan tek şey çocukluğumuzdu.

Bu arada “Kaç yıl öncesini nasıl bu kadar detaylı olarak hatırlıyorsun?” diye sorabilirsiniz. Her sahnesini hatırlamıyorum tabii. Ama sonuçta yürüyen merdivene binmek için bir bayram sabahı Fatih’ten kalkıp ine bine Söğütlüçeşme’ye gittik işte. 

Varsın birkaç boşluk da hayal gücüyle dolsun.