Firavunun gölgesinde korkuyla seve seve çalışırken hiç dert olmuyor.
Ne zaman Musa geliyor; özgürlük veriyor, yine de onlara yetmiyor.
Öküzlere tapıyor, çok dahasını istiyor, kendini ise seçilmiş sanıyor.
İhanet ediyor, ilahi emirleri değiştiriyor, kendine göre de bir dava belirliyor.

Zaman geçiyor; zenginleşiyor, kibirleşiyor ve de çirkinleşiyor.
Ne zaman İsa geliyor; o zaman öze dönme hayalleri tekrar filizleniyor.
Yine de fazla iyi olduğu için çekilemiyor, kötüleniyor, ihanetle yüzleşiyor.
Son sözlerini söylüyor, olacak dedikleri gerçekleşiyor ve bilinmezcesine çarmıha geriliyor.

Daha güçlüsü geliyor, son kez geliyor ama biraz geç yaşında geliyor.
Herkesi kaybediyor, sistemi baştan çiziyor, dürüstlüğü ile de kalpleri feth ediyor.
Ne zaman Muhammed geliyor, adalet geliyor, Yaratan’ın nihai buyrukları söyleniyor.
Yine de; o bendendir, ben de ondanım denmesine rağmen askeriyeye biat ediliyor.

Kapitalizm geliyor; para devreye giriyor, Allah, ahlak ve de adalet yerle bir oluyor.
Müslüman, Müslümanı düşman belliyor, onun kötülüğünü istiyor, fevri düşünüyor.
Hıristiyan, hıristiyanı koruyor, birlik oluyor, ekmeğine bakıyor, kendi adaletini yaratıyor.
Yahudi, hırs yapıyor, şımarıkça ilerliyor, intikam arzusuyla Yaratan’ı yine kendinden uzaklaştırmayı biliyor.