‘’Ýnsan karmaþýktýr, bazen kendi dehlizlerinde saklambaç oynar. Orada gördüðüne sýðýnmak ister, kim olduðunu ne olduðunu bilmeden. Bazen bir çocuk saflýðýnda uzanýr ona, bazen de umarsýzca saldýrýr bilinmezliðine. Aslýnda bulduðu kendisidir, aramasý çýrpýnmasý ise var oluþunun sessiz çýðlýklarý. 23 nisan þiiri okuyacak çocuðun heyecaný vardýr içinde yaþý, kariyeri ismi ne olursa olsun.

Yaþanmamýþlýklarýný deþelemeye baþlar önce, sorgular her þeyini herkesi irdeler hep, ayýklanmýþ görmek ister kendini ve kimi zaman bencilliðin girdabýna kapýlýr kabullenmese de. Kabuk baðlamýþ yaralarý batar gözüne, keþkeler kovalar belkileri, umut itiraz eder yan odadan, nedenler nasýllar hep bir aðýzdan seslenir bizde varýz diye. Sorguladýðý kendisidir aslýnda hep bir isim arar sýfat koymak ister bilinmezliðine. Açlýk, sevgi, aþk demek ister aslýný unutur gölgenin sarhoþluðu alýr götürür onu uzaklara. Uzaklar kamaþtýrýr gözlerini, kutup yýldýzý onundur artýk Jüpiter komþusu. Oysa aynalarla yüzleþmeye korkar, benliði kavrulurken bile hesapsýz gel diyecek bir dost eli ister. Onun içindir ki kategorisi yoktur sevginin adý da kimliði de kendisi yalnýzdýr ama sofraya katýktýr, göz yaþýna mendildir ya da bir bir elmanýn yarýsýdýr, yeter ki diðer yarýsýný yüreðinde hazmedecek biri olsun.’’

Takvimler 13 Þubat 2016'yý gösteriyordu üzeri çizilmiþ soluk masa takviminde. Yüzünde aþýklarýn o meþhur gülümsemesiyle iþaretledi 14 Þubat tarihini. Masasýnýn altýnda yanýndan hiç ayýrmadýðý çantasýna uzandý ve usulca küçük el aynasýný çýkardý. Saçlarýný toplayarak makyajýna baktý. Ruj pek kullanmýyordu, solmuþ yüzüne biraz allýk sürdü, tokasýný düzeltti ve telefonundan kankasý Özlem'in numarasýný tuþladý.

- Kýz, aramadýn bugün hiç, unutmadýn deðil mi? Kamil'le beraber üçümüz Alýþveriþ merkezinde yemek yiyeceðiz demiþtik ya, sinemaya da gidelim olur mu?

Yeni oyuncak almýþ kýz çocuklarýnýn sevinciyle yaptýlar akþamýn planýný. Kâmil’i seviyordu Leyla, hep özlemini çektiði güvenip yuva kurabileceði biri gibi görüyordu onu. Hayatýnda karþýlaþtýðý birçok erkekten farklýydý, þefkat ve merhamet doluydu. Belki de o yüzden Kamil’in kollarýna güvenle sýðýnmýþ, masum bir kýz çocuðu gibi býrakývermiþti avucuna hayatýný ve sýrlarýný. Sevil’in sesiyle çýktý daldýðý düþüncelerinden;

- Leyla, benimde kaným ýsýndý arkadaþým bu çocuða, baþka bakýyor sana. Bugün yemek iyi oldu evet ama ben sinemaya gelmeyim baþ baþa olun kýzým. Ne öyle çanta gibi hep yanýnýzda! Kara kedi gibi araya girmek istemem, hem hediyesini de almýþtýr belki.

Saat 17.00 olmuþtu, kalktý çalýþma masasýndan ve parmak uçlarýnda geçerken kendini süzdü koridordaki boy aynasýndan. Sonra da baraj kapaklarý açýlýnca fýþkýran su gibi attý kendini caddeye. Yürümeye baþladý evine doðru, seviyordu yürümeyi, kendini en özgür hissettiði güvende bulduðu anlardandý. Yaþadýðý onca þeyin sonunda düþünmek için kendiyle ve ruhuyla yüzleþme þekliydi bu uzun yürüyüþler. Tenhadan deðil ana caddelerden insan kalabalýðýnýn arasýnda süzülerek yürürdü özellikle. Yalnýz geçen zamanlarýna inat kalabalýktan biri gibi karýþýrdý insan seline.

Maðaza vitrinlerine durup bakardý, hele gelinlik gördü mü mutlaka durur izlerdi imrenerek. Saflýðýn, bembeyaz bir geleceðin üniformasý gibi gelirdi ona gelinlikle. Yalnýz yürürdü genellikle ama bazen Kâmil ona eþlik ederdi. Küçük yer dedikodu çok olur diye el ele tutuþmadan yürürlerdi yan yana. Bazen de kimsecikler yoksa Kâmil koluna girerdi kýsa anlarda ve bu Leyla'ya müthiþ güven verirdi. Kayýp giden yalnýz yýllarýnýn acýsýný çýkarýrcasýna sýmsýký tutardý onu saran kollarý.

Stefan Zweig'ýn Geçmiþe Yolculuk kitabýndaki yarým kalan aþklarý tarif eden cümleleri gibiydi o anlar ‘’Hayýr, sakýn bir þey düþünme þimdi, hiçbir þey isteme, arzulama, böylece kal, düþ görür gibi belirsize doðru býrak kendini, yabancý bir selle sürüklen, birbirinize dokunmadan ama yine de birbirinizi hissederek, birbirinizi arzulayarak ama ulaþamadan, yazgýya doðru salýnarak ama sonra dönüp kendi kaderine boyun eðerek. Böylece kal yalnýzca, bu bitmeyen alacakaranlýkta, saatlerce, sonsuza kadar, düþlerle sarýp sarmalanarak.’’

Ayakkabý boyacýsý yaþlý adamýn önünden geçerken telefonun çalma sesiyle sýyrýldý Leyla zihninde daldýðý köþe kapmaca oynayan düþüncelerinden. Arayan Sevil'di bu kez Ankara'da bir kamu kurumunun merkezinde memurdu. Sýrdaþýydý, o da Leyla ile Burdur'da ki yetiþtirme yurdunda birlikte kalmýþlardý. Ýkisi de yetiþtirme yurdu kontenjanýndan iþe baþladýktan sonra hiç kopmamýþ ve sürekli aramýþlar vakit buldukça da yüz yüze buluþup görüþmüþlerdi. Sevil arkadaþýnýn ses tonundaki olumlu deðiþimi fark ediyordu;

- Kýz, arýyorum neden açmýyorsun? yine seninkiyle mi birlikteydin yoksa, merak ettim ne oldu? nasýl gidiyor? sende sýkýlýp bunalýyor musun iþten? ya bu devlet memurluðu bana göre deðil galiba.

- Soðuk sevimsiz yüzler, sevimli görünenler de baþka niyetlerde zaten. Anasýný satayým sahipsiz buldular ya baþladýlar gelir gelmez. Yetiþtirme yurdundan geldiðimi öðrendiler hemen, oh ne ala ana baba yok kimsesi koruyaný ok diye hemen kart horoz gibi üþüþüyorlar. Leyla, hele biraz eli yüzü düzgün gördüler mi yýlýþýk yýlýþýk iltifatlar, akþam yemeðe davet edenler inan býktým arkadaþým, ne zormuþ kadýn olmak!

Sevil birkaç gündür konuþamadýðý ne varsa kusar gibi ardý ardýna anlatýyordu Leyla’ya. Nefes alma fýrsatý bile vermeden devam ederken Leyla girdi araya;

-- Yok ya, Cebimdeydi telefon geç duydum çaldýðýný tatlým. Yürüyordum eve doðru oyalandým vitrinlere bakarken. Caným bilirsin gelinlik gördüm mü kalýyorum öylece araba farý görmüþ tavþan gibi biliyorsun ya.

-- Ýyiyiz merak etme Kâmil ile akþam buradaki arkadaþým Özlem'i de alýp yemeðe oradan sinemaya gideceðiz. Her þey iyi gidiyor þimdilik, mutluyum galiba kýzým. Herhalde öyle bir þeydir mutluluk, daha önce tatmadýk görmedik ki tanýyýp bilelim kitaplarda filmlerde anlatýldýðý kadarýyla biliyoruz ama yaþamak baþkaymýþ.

Ýkisi de duraksadý bir an geçmiþe yolculuk yapar gibi daldýlar ve suskunlaþtýlar biran, tamam diyerek alelacele kapadýlar telefonu. Leyla hayattan çalýnan bir tutam mutluluðu avucunda saklayan ve biri görürse kaybederim korkusu yaþayan çocuklar gibi ürkekçe baþýný öne eðerek devam etti yoluna.

Þubatýn soðuðu ve kararmaya baþlayan hava ile kömür isi birbirine karýþmýþtý, yürüdüðü yol þehrin Ankara giriþinden merkezdeki evine doðru uzanýyordu, tepelerde gecekondudan bozma tek katlý evler görünürdü o güzergahta, karaelmas mahallesiydi buranýn ismi. Baktý kafasýný kaldýrýp öylece sislerin kömür isiyle düetine. Telefonunu cebine koyarken ürperdi bir an, manzara korku filmi platosu gibiydi, kömür ise kaderiydi isi gibi bu þehrin diye düþündü.

Karþýsýndaki kaldýrýmdaki durakta bir kýz çocuðu ile babasý oturuyordu. Babasý çocuðun elini yüzünü sýkýca kapamýþ sarmýþ onlarý alacak otobüsü bekliyordu. Ýzledi o manzarayý bir süre, bir kýz çocuðu için en güvendiði el baba eli diye düþündü iç geçirerek, tekrar yürümeye koyuldu ama zihni onu yýllar öncesine götürmüþtü çoktan.


Tarih Þubat'ýn 21'in gösterdiðinde ise ayný yürüyüþ yolundan yine evine doðru gidiyordu. Kâmil ile konuþmuþlar ve akþam yemeði için onu eve davet etmiþti. Bu sevinçle evine giderek telefonla Sevil ile görüþmüþlerdi. Hýzlý adýmlarla eve gelmiþti bu kez, sevdiði adama yemek için aldýðý malzemeleri mutfak tezgahýna býrakýrken, bir yandan Sevil’e gelecek misafirini anlatýyordu.

-Oyalama beni, hadi yemek yapmam lazým. Hah bir saniye kapý zili çalýyor! kim bu saatte? dur bakayým kapatmam lazým, diyerek kulaðýndaki telefonu kapayýp mutfak tezgahýnýn üstüne býraktý.

Sevincini kapýnýn ýsrarla çalan zili bozmuþtu, ‘’saat yedi bile olmadý kim bu? ’diye içinden geçirirken kapýya bakmak için yürüdü aðýr adýmlara. Son günlerde elinden düþürmeden okuduðu kitapta tarif ettiði gibi ''Güneþin merhametli ýþýklarý göðü kolaçan ediyordu, yelkovan akrep ile iþbirliði hazýrlýðýnda zehirli bir günü ona musallat etmek üzereydi.''