söze giris ani

Uzun bir kisi ardinda birakmis ciplak bir dalin, ilkbaharda yesillenip, tomurcuklanarak ve yaza vardiginda meyva-
larinin coklugundan kirilip düserek, onu besleyen toprakla tanismasi gibi tanisiyordu sözlerle.
Dengi olmayan insanlarin muhabbetlerini kulaklarina yükleyerek, dengesiz olmamak icin bilerek susmustu.
Konustugunda, söylediklerinin yasadiklarina denk gelmesini istediginden, konusmadan yasamayi ve yasadiktan sonra
konusmayi yeglemisti.
Sessizligin havayi bir bicak gibi kesip, korkunun insan girtlagini dügümledigi bu ani beklemisti.
Biliyordu. Sözlerini, terli bir tene yelpazenin serinligi savurdugu gibi hafif hafif birakmaliydi.
Bu an söze giris ani.
Ölenlerin ardindan konusulmazligin tabusunu yikmanin iste tam zamaniydi. Kursun sesinin akisi henüz kaybolmadan,
tetige basanin adini vermenin zamani, ölenin kim oldugunu söylemenin zamani, hakkin ve haksizligin destanini anlatmanin tam
zamaniydi. Zaman asimina ugratmadan yasanani, söylemeliydi tüm olani.Simdi ve burada söze girmeliydi.
Bir düsünceyi sözlerle aktarmak zor bir sanatti. Iki kiyiyi birbirinden ayiran bir akarsuyun üzerine köprü kurmaya benziyordu.
Köprünün direklerinin oturacagi ayaklarin temelini olusturacak agir ve dayanikli taslarin suya karsi koyup yerinde durarak ve üzerine yigilan taslarla daha da güclenerek, temel atilacak bir taban yaratmak isin en zoruydu.
Cok dogru oldugu halde hic birsey ifade etmeyen cok sözlere sahidimdir. Gerektiginden önce veya sonra söylendiklerinden
ötürü.Seni, durdugun tepelerde göremeyen, fundaliklarin icinde kaybolmus insana yapabilecegin en büyük iyilik ona ayna tutman
olacaktir. Gölgelerin kararttigi yerlerde telasla ve zipir zipir gidip gelen isigin isigin pesine düserek yolunu bulacak ve en nihayetinde seni bile görecektir. Insan beynini de böyle düsün, gölgeli, yolsuz bir fundalik.
Eger sende gecmissen oralardan ve bir tepenin üstündeysen ve günes görüyorsan ve yasamisligin varsa elinde, konus o zaman,
gir söze, anlat anlatacaklarini, susma. Sözlerin ayna tutsun yasama.
Bakalim; dilinin altindan cikarmayi basardigin o cevheri, dilinin üstünde ne hale getiriyorsun.
Söylediklerinden ötürü sevmediklerimiz, sevdigimizden ötürü söylemediklerimiz var. Sen ne diyorsun?