İnsan sonun ne olduğunu bilebilir mi..? Yada, ne anlama geldiğini.. Yaşamın bazı anlarında sona yaklaştığını düşünürken, diğer anlarında hala yoluna devam ediyordur.
Lodosa tutulmuş tayfalar gibi sendeleyerek yürüdüğü, zaman zaman düşüp kalktığı güverte-yaşamda, aniden girdiği fırtınasızlık onu çarpar. Önce algılayamaz. İmgesindeki güvertede, sendeleyerek yürüdüğü sanrısındadır hala.. Ve hala, elinde kelimelerden okları, anlam yükleme dersinden aldığı cebindeki kırık notlarla, kendisine bakmaktadır.prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /
Girdiği dingin suda; Sisleri dağıtan eli görür önce.. Giderek dağılan sisin içinden, kalbini yüzünde taşıyan denizkızı belirir.. Gurbetdeki sevgiliye, cephede alnının ortasından ölüm geçmiş askerlere, evladını yitiren annelere, duvağını takmış gelinlere, bayram salıncağında sallanan çocuklara, yumuşacık bir çift kolun sardığı bebelere söylenen şarkıları da, yüzünde taşıyan denizkızı.
Zamanın salladığı beşiğindeki uykusundan sıyrılır.. Adam..
Denizkızı..;
Karanlık bulutların arasından kutup yıldızını, derinliklerdeki inci tanelerini, uzaklardan dönüşlerdeki kavuşmaları, bir ekmeğin iki ucundan tutup birlikte bölmeyi gösterdi..
Denizkızı..;
Bir şarkının, düştüğünde iki yüreği de aynı yaktığını, ona saplanan yalan-hançerin iki canı aynı acıttığını, birlikte gülmenin gizli ham meyveleri çalmaktan daha güzel olduğunu, aynı sabaha uyanmanın bedenleri birbirinde unutmak olduğunu, dokunmanın günün hangi saatinde ve nerede olursa olsun, kuru bir duvarın üzerinde birbirine değmek olduğunu öğretti..
Denizkızı..;
Ateşe giden pervaneler gibi, ona ait olmayan yönlerini yaktı. Başka adreslerden aldığı iğreti kimlikleri karaladı.. Kirli bir giysi gibi, üzerinde duran yalanları sıyırıp attı..
Ayırdına varmanın başladığı anda, kamaşan kalbini oğuşturdu..Hissettiği arınma duygusunu sevdi ve gözlerini kendinden dışarı çevirdi adam...
Ve biliyor.. Denizkızı, ona..; Kalbinin haritasını, okumayı öğretti...
