Bugün İzmirde çok güzel bir hava var.Yazdan kalma. İnsanlarince giysileri ile dışarıdalar. Hafif bir rüzgarın getirdiği esinti, içimi serinletiyor.Bu şehri seviyorum, rüzgarın okşaması ilenazlı nazlı salınan denizini, tepelerden esen imbatını, kıyıda yüzümü okşayan ılık havasını, sahilde oturan yaşlılarını, içinden hergündalgınlıkla geçtiğim sokaklarını, körfezde kuğu gibi salınanvapurlarını,işgallere karşı hala kendini koruyabilmiş levantenkültürünü..
Bu şehri seviyorum...Bütün bunların dışında, bana sunduğu sihirli aşk için de..İnsanın en büyük serüveni kendisi değil midir. Bu serüvende kendiniadım adım yaratmak.
Ne hazindir ki, kurmak için seçip aldıkları veeleyip kendine kattıkları hep bir mücadele ve gayret. Ve insanen büyük rakibinin kendisi olduğunu anladığında bütün bunları daha güzel yerlerine yerleştirebiliyor. Kimileri için daha kolay olurken, kimileri için daha karmaşık ve zor gerçekleşebiliyor. Ama farketmekve anlamak değil midir aslolan.İçindeki yapıcı yanın öne çıkmasıdeğil mi güzel olan ve bunun herşey için yeni bir şans olması değil midir..
Bizi biz yapan bunların ayırdına varmak için yaptığımızmücadele, belki de insan olmanın acılı olduğu kadar, haz veren yönü debudur. Şimdi durup düşünüyorum, ben BEN oldum demek için hanginoktada olmalıyım. Nerede olmam gerektiğini biliyorum.Daha önce kurduğum ama yaşamın yıktığı yerlerimi yeniden onarıyorum. Ruhumuyıkıyorum; güneşle, ışıkla, içimdeki renklerle..
Herşey yeniden oluyor.Yeni bir insan, yeni bir iş, yeniinsanlar. Her iyi yeni şeyi alıyorum ve seviyorum ama aşk hariç..
Benim bir aşkım var...
