MASAL BİTTİ


Dün gece, seni gördüm rüyamda; ağlıyordun. Allak bullak oldum bir anda. Gözyaşlarını saklıyordun. Öylece bakıyordun. Duruyordun bu yanda...

Bir gizsin sen, bir derince iz, olamam sensiz. Rüyada bile olsa ağlama bensiz. Durma öyle sessiz...Yakarken gözlerin içimi, değişmesin bakışının biçimi; bir yosunlaşır, bir hatırlatır çimi...Eriyorum gözlerinin derinliğinde, bir geceyarısı serinliğinde.
En sultan yıllarımı sana adadım. Her yılın dörtte birini budadım, üçte birini boş şişelerde kutladım; kalanını uykuda...En güzel yıllarımın katili sendin! Sendin vuran beni prangalara! Ya sen, ya kahpe gülüşün, ya beni tutsak edişin en yaşlı totemlere? Ya özgür sandığım gecelerimi perde edişim sarışın saçlarına? Ya o yeşilin binbir tonuyla kahpe bakışın? Sen vurdun beni arkamdan, sendin beni kalleş kurşunların hedefi eden!  Sendin vuran beni en derininden! Bir türlü gitmiyor gözlerimin önünden ihanetin, ben bedelini herkesten fazla ödedim... 

Az mı kutladım başarını boş şişelerde? Az mı çektim zifiri karanlık gecelerden? Bir türlü sabah olmak bilmiyordu. Ben, gündoğumunu beklerden, sen başkalarıyla kadeh tokuşturuyordun! Tek dostum kumsalımız ve adımızı kanatlarına yazdığımız martılar olmuştu. Sen gitmiştin, ben bitmiştim, deniz kirlenmişti...Mavilikten eser yoktu.
Ayaklarım koşmamalı sana sicim yağmuru gibi. Kahpe gülüşlerine, sarhoş ağlamalarına aldanmamalıyım. İçimden seni söküp atmalıyım! Önce bir yılı dörde bölmeliyim. Sonra dördü on ikiye...On ikiyi ikiyle çarpmalıyım, artı üç, eşittir sana harcadığım yıllar...Yılları yakmalıyım, seni yıkmalıyım; içimden atmalıyım! En önemlisi, kahpe gülüşlerini unutmalıyım...

Masalımda, rüyalarımda özgür olmalıyım adımın anlamı gibi; tutsaklık bitmeli, hüzün gitmeli, ne varsa eskiden kalan yitmeli...Acılar dinmeli, kendimle barışık olmalı, kendimi sevmeliyim. Seni silmeliyim, ölmeden kurtulduğumu görmeliyim. Hiç tatmadığım mutluluğu artık tatmalı, yaşadığımı bilmeliyim.

Hatırlar mısın, sana hep derdim : "Gitme, kal! Bitmesin bu masal!..."

Masal bitmeli, sen gitmelisin! Bitmelisin...Kimbilir kimin koynunda sabahlerken beni unutmalısın!...Hiçbir aşk yeryüzünde bu kadar uzun sürmedi. Yaradılışın doğasına aykırı bu durum...Terkedilmiş istasyonun eski bankından kalkıyorum ve dışarı çıkıyorum...
Güneş tam tepede, yeryüzü ne kadar da aydınlıkmış! Unutmuşum...Bir deniz, bir kumsaldır tutturmuşum. Bu zamanda, bu asırda, içimde bin bir kasırga oturtmuşum.

Erden alabildiğine mavilerde şimdi. Ne varsa bende kalan, al, tut! İster beni an, istersen unut...Başımdaki bir pembe bulut.

Uzatıyorum, al; senin olsun masal!

Mavi yolculuğa çıkıyorum uzunca bir süre...Döndüğümde ulaşılmaz yıldızlar sönmüş olacak! Ay geceleri dünyamı aydınlatacak! Başka gözlere  de bakacağım ne renk olursa...Onlara da gülümseyeceğim, soğuk durmayacağım eskisi gibi...Sen iç çamaşır defilelerinde, tv dizilerinde, reklamlarda çıplak pozlar verirken, her sabah bir başkasının koynunda uyanırken; artık ben, sensiz yaşayacağım! Duyacaksın, göreceksin, çok şaşacaksın...
Ve biriciğim, " ERDEN GİTTİ...
MASAL BİTTİ..."

ERDEN ERKİN / BİR DENİZ MASALI / SON BÖLÜM