“Pisi,pisi!..” diyerek seslendi komþu kadýn, sokak kapýsýný açarak. Ben pencerede!.. Ne kadar kedisi varsa koþup geldi mahallenin... Sokaklarý getirdiler kadýnýn ayaklarý dibine miyavlayarak... Çöp kutularýný,açlýðý,ekþimiþ yemek kokularýný,köpeklerle girdikleri kemik kapma mücadelesinde aldýklarý yaralarý,yaþama savaþýný,korkuyu,üþümüþlüðü,göz merceklerine sakladýklarý yýldýzlarý,fosforu,fare kokan aðýzlarýný;hem vahþi hem cana yakýn yanlarýný, pireli kürklerini,kürklerinde taþýdýklarý akýl almaz yumuþaklýðý,renkleri... Homurdanarak eðildiler önlerine atýlan yemek üzerine...Kapýp kaçmaya hazýr hýrsýz yanlarý öylesine belliydi ki;en cýlýz olaný ispatladý bunu!..
Kadýnýn kedilere ne verdiðini kestiremedim ama;et yemeði olmalýydý.En cýlýz kedi,en kocaman parçayý kapýp kaçtý,biraz ötedeki duvar dibine...Öyle hýzlý yedi ki kaptýðý parçayý;bir yenisini alabilecek zaman bile bulabildi kendine...
Ýkinci parçayý da yedi bitirdi hemen....Þaþýrdým biraz!Hem en çok o yiyordu,hem en zayýflarý o idi!..Oysa, en çok yiyenin,en þiþman olmasý gerekmez miydi?Bu tezat karþýsýnda düþünmeye baþladým.Zihnimde bir yýðýn teoriler,varsayýmlar,olasýlýklar üretiyordum ama hiçbiri, bu soruma yanýt olamýyordu...Sonunda yavrularý olduðuna,onlarý yaþatmak için emzirdiðine,bu yüzden zayýf kaldýðýna karar verdim.Bu karara varmýþ olmak,tuhaf bir acý verdi içime...Sanki bir kova kaynar suyun altýnda yandýðýmý hissettim..Erkek deðildim ama býyýklarým terledi birden...Ve üç yaþ daha ihtiyarladým...
Dünya üzerinde yavru sahibi olan onlarca insan,onlarca kuþ,onlarca kedi,köpek,yýlan,köstebek,ceylan,balýk geldi aklýma...Nasýl bir þeydi ki annelik;böylesine özveriyi körükleyen,kendini bitiren yaratýklar haline getiriyordu anne olan varlýðý!..Bence gelecekte varolma adýnaydý hepsi!..Annemi,anneliðimi düþündüm sonra...O olmasaydý ben;ben olmasaydým çocuklarým olmayacaktý.Çocuklarým!...Yaþadýðým olumlu yada olumsuz tüm zamanlara onlar için katlanýlmýþtý þüphesiz.Acýlarýmý gülüþlerinde unutmam,dertlerime yüzlerinde sünger çekmem,umudu yüreðime akýtmam onlara sahip olduðum,anne olduðum için deðil miydi?Bu açýdan bakýlýnca;anne olan bu cýlýz kedi ile aramda bir fark olmadýðýný anladým.Anne insan,anne kedi,anne kuþ!.. Tüm canlýlarda anne olabilmek,tanrý olabilmekle eþdeðerdi bence...Yarýnýn yapýtaþlarýný zamanadöþeyen;döþerken yorulan,kendini tüketen,sevgi daðýtan,koruyup kollayan,baðýþlayan,onaran,hayatý yenileyen yanýyla anne;tanrýnýn ta kendisiydi!..
Kedilere “pisi pisi!..” diyerek dolapta ekþiyen yemeði onlara veren kadýn,bunlarý düþünmüþ müydü acaba?Hiç sanmýyorum!..O,ekþiyecek bir baþka yemeði piþirmek için tencere yýkýyor olmalýydý þimdi.Adým gibi biliyordum bunu!..Oldukça zengindi ama, onun zenginliði kendine ve ekþiyen yemeklerini yiyen kediler içindi yalnýzca...Eþinden kalan variyetini,anne olmanýn tadýna varamadýðý için,yardýma muhtaç öteki insanlara yardýmdan uzak bu þekilde deðerlendiriyordu.Kendisi anne olamamýþtý ama anne olan sokak kedisine iyilik yapmýþtý hiç deðilse!..O’da bir tanrý sayýlabilirdi artýk!..
Açlýklarýný bir nebze olsun bastýran kediler;geldikleri sokaklara doðru daðýlýp gittiler...Ben cýlýz kediyi izlemeye devam ettim.Camlarý kýrýk,bacasý uçmuþ,saçaklarý dökük eski bir evin, çizeme arasýndan girdi içeriye...Hava soðuk,kar yaðýyordu...Memelerinde biriken sütü üþümesinler,ölmesinler diye yavrularýna veriyor olmalýydý þimdi...Kendisi üþüyerek,kendisi ölerek ama!...
Yerimden kalktým;içimi yakan biber bir sýzý,gözümde yaþlarla...Sendeleyerek lavaboya doðru yürüdüm.Yüzümü yýkamak,bu kötü ruh halimden kurtulmak,kendime gelmek istiyordum.Musluðu açtým;sular kesikti!..Küfretmek yerine,daha çok aðlamaya baþladým..