Arpýn tellerine dokundu yavaþça… Çýkan ses tüylerini ürpetti. Açýk bir günde, bulutlarýný altýna toplamýþ oturuyordu.
   Önce Üsküdar’a çekti bulutunu… Kýz Kulesi’ne salmýþ giden sevgililerden ayrýlýðý aldý, asla ayrýlmasýnlar diye… Üzerlerine toz pembe simleriyle bir tül kapladý kimsenin onlara dokunmamasý için, zamaný durdurdu…
   Beþiktaþ’ta torununun elinden tutmuþ, onu gezdirmeye çýkarmýþ dedenin omzuna kondu. Huzurun resmini çekti, cebine koydu. Dedeyle torunun üzerine bembeyaz ýþýltýlý pullarýný serpti. Ufaklýðýn alnýna küçük bir öpücük kondurdu.
   Buz tutmuþ Lalezar’da, bülbülün gözyaþlarýnda buldu kendini. Acýyý topladý aðýtlarýndan…Kýpkýrmýzý bir toz serpti, kýzýla boyandý gül, bülbül yeniden aþýk oldu…
   Sancýlý dakikalardan sonra yorgun düþmüþ annenin þefkatini izledi, þefkati öðrendi. Zafer sarhoþu anne-kýza açýk mavi tozlar serdi, bebeðin mavi gözlerine inat. Onu hala gördüðünü bildiði bebeðin ufacýk parmaklarýný tuttu, buram buram anne kokuyordu bebek…
   Yavaþ yavaþ dönen plaðýn yanýna oturmuþ, anýlarýný düþünen yaþlýnýn elinden yalnýzlýðý aldý. Yüzündeki gülümseme asla kaybolmasýn diye altýn rengi simlerini daðýttý odaya.
   Bulduðu en rahat kaldýrýma kývranmýþ delikanlýya rastladý. Haksýzlýðý gördü… Soðuðu hissetmemesi için bir yorgan gibi geri simlerini paltosuna yama yaptý.
   Kadýköy’de bir dost meclisnin üzerine uçtu. En güzel ezgilerini çaldý, mutluluklarý asla dinmesin diye.. Gücü ve dostluðu paylaþtý onlarla… Kimseye söylemeden en sevdikleri renkli kalplerine yerleþtirdi, düþtükleri zaman tutunsunlar diye…
   Sonra koskocaman bir gemiye demir attý. Güvertede tek baþýna “viskisini” yudumlayan kaptana yalnýzlýðýný unutsun diye, topladýðý tüm duygularý býraktý. Kaptanýn kalbindeki aþka çözüm bulamadý, alaca renkli simleriyle ödüllendirdi; aþkýn rengi ebruli deðil miydi? Gemiye ve kaptanýn aþkýna baktý, ona en uygun yer burasýydý. Bulutunu kaptanýn koltuðunun yanýna koydu ve sonsuza kadar onun yanýnda arpýnýn en güzel ezgilerini çaldý, kaptan yalnýz kalmasýn diye…