V.
10 yaşındaki bir çocuk oradaki tüm çocuklardan daha çok dikkatini çekmişti. ‘Abi’ diyerek sığındığı çocuklardan koruyabilmeyi o kadar çok isterdi ki… Fakat onun gücü ancak ruhlara seslenmeye yeterdi, insanların davranışlarını etkileyemiyordu, yalnızca insanlar acı çektiğinde iki kat acı çekiyordu; yanında olduğu insanın acısını ve kendi acısını…
Çocuk tinerin etkisi altında kalıp, sarhoşluğunu gördüğü ‘abi’lerinden korkmuş olacaktı. Onlardan uzaklaşarak parkta tek başına yer aramaya başlamıştı. Galiba soğuktan acı çekiyordu. Hareketlerini etkileyemezdi belki ama bu küçük bedeni en azından sabaha kadar acıya karşı koruyabilirdi. Küçük bedene elini uzattı, dokunduğu yerler birer birer uyuştu. Sonunda çocuk soğuğu hissetmez oldu. Onun düşüncelerini duymak, her kelimesinde daha da fazla dokunuyordu. Kıvrıldığı yerde çocuk bir anne düşlüyordu. Çocuğun yanına uzandı ve kanatlarını yavaş yavaş küçük bedenin üzerine siper yaptı. Çocuksa, ertesi sabah, uykuya yenik düştüğünü sanacaktı…
