Bazen kalemi elime alýp yazmaya baþladýðýmda ne kadar yazý yazarsam yazayým hep eksik kaldýðýný hissediyorum. Sanki sayfalarca yazdýðým yetmiyor gibi, bir bu kadar daha yazsam da gene bitmeyecek... Bu da öyle bir yazý olacak sanýrým. Çünkü insan en saçma yazýlarýný en çok bildiði konuda uðraþýrken yazar ve en eksik yazýlar da bu yazýlardýr, yazýlmasý en zor olanlar da!...
    Mesela, bir arkadaþa, hele bir dosta, yazý yazmak zordur. Ne söyleyeceðini bilemezsin, söze nereden baþlayacaðýný þaþýrýrsýn. Yada en çok okuduðun konuyu 'yaz!' diye koysalar önüne kalemin kýpýrdamaz. Öyle çok biliyorsundur ki hangi bilgiyle süslesem yazýyý diye düþünürken bir bakarsýn elinde tuttuðun þey bir 'yazý' bile deðil! Benim týkandýðým tek konum var: ANNEM!...
    Kalemimin bir rengidir annem de.. Ama ben onu bir türlü saf, kendi rengiyle dökemem kaðýtlara... Her yazýmý okuduðunda gözlerindeki gurur duyan ama hafif kýskanç bakýþlarý görüyor olmak bazen canýmý acýtýyor. Çünkü (tabiki!) annem beni deðil, yazýlarýna dökemediðim oysa ona yazdýklarýmýn dýþýndaki tüm yazýlarýmda gördüðü ruhu kýskanýyor. Halbuki ona hiç bir zaman en mükemmel yazýyý yazamayacaðýmý bilmiyor, aslýnda tüm yazýlarýmýn kahramaný ollduðunu da...
    Galiba anneme karþý yaptýðým en büyük haksýzlýklardan biri, tüm cesaretini toplayýp "bana ne zaman yazacaksýn?" dediðinde bütün soðukluðumla ona yazmamýn 'yazarlýk etiði'ne aykýrý olduðunu, yani ona yazacaðým yazýdan kimse birþeyler öðrenemeyeceði için yazarlýk ruhunu ortadan kaldýrdýðýný söylememdi. Bu satýrlarý yazarken bile gözlerimi yakan ateþleri zor tutuyorum ve vefasýzlýðýma küfrediyorum. Hatýrladýkça kýpkýrmýzý oluyorum ve þýmarýklýðýmla kendimi yerden yere vuruyorum, gene avunmuyorum...
    Annem;
    Affet beni?! Bu kadar duyarsýz olduðum için, soðukluðumun önüne bir türlü geçemediðim için, sana yaptýðým sayýsýz haksýzlýk için (çünkü bunlarý baþka birine yaptýðýnda adý haksýzlýk oluyor) affet beni... Bedenimde dolaþan ve benimle tanýþan herkesi imrendiren 'idealistlik' özelliðimin bir kaynaðý da sensin, kendimi bulmaya çalýþtýðým dolambaçlý yollarda kolumdan tutup sürüklemek yerine sýrtýmý sývazlarken yol gösteren de sensin. Senden daha bir öðretmeni hiçbir zaman bulamayacaðým, bildiðin herþeyle beni donattýðýn ve bugünkü formuma soktuðun için teþekkür ederim.
      Annem;
    Sen herþeyin en iyisini bilirsin...
*'yazarlýk etiði'ymiþ!!