Dün tahta bir oturak bulup oturdum bizim evin yanýndan geçen yolun kenarýna...niyetim, insanlarýn yolun neresinden yürüdüklerini saptamak ve altýn bulanlarý dikizleyerek önlerini kesmekti..düpedüz haramilik olacaktý benimkisi ama merakýmý baðýþlayýn,kaç kiþinin saðdan yürüyüp altýn bulacaðýný merak etmiþtim bir kez..iþin kötüsü yolun ne tarafý sað,ne tarafý sol yanýydý...bunu saptamak için bayaðý kafa yordum!yolu arkama aldýðýmda benim sað tarafýma denk gelen þerit sað, öteki taraf sol oluyordu...önümü yola döndüðümde ise tam tersine dönüyordu sað ile sol...ne zor iþmiþ meðer yolun saðýný solunu saptamak!

neyse ben önümü yola doðru çevirip dikizlemeye baþladým yoldan geçenleri...tam bir gün boyunca!...yolun solundan gidenler beni hiç mi hiç görmediler, ben de onlarý...arkamdan gelip yanýmdan geçip gittiler uzaklara doðru...yere hiç eðilmediler...dümdüz yürüdüler...demek yerden bulacaklarýný beklediðim þeyleri daha önce bulup heybelerine doldurmuþlardý...yere eðilmeden yürümelerinin nedeni bu olmalýydý! arkama bakmadýðým, onlarýn neler bulduklarýný görmediðim için piþmanlýk duydum ama yapacak bir þey yoktu artýk...iþ iþten geçmiþti!..atýný alan Üsküdar’ý dolanmýþtý çoktan...bana onlara el sallamak kalmýþtý yalnýzca...ben de bunu yaptým..elim havada kalakaldý..hiçbiri karþýlýk vermedi çünkü sallanan elime...hüznümü yaþarken, güneþin beni terk ettiðini fark edemeyip, geceye dalmýþým! gökyüzü zifir!..boþuna arar bakýþlarým yýldýzlarý...aðlamýþým!

Saðdan yürüyenleri ise tamamen görebiliyordum...çünkü yüzleri bana dönük olarak yürüyorlardý: bana göre olan yolun saðýnda...önce simsiyah bir nokta beliriyordu uzakta, yaklaþtýkça büyüyüp insana dönüþüyordu bu nokta...kimlerin, yere eðilip bir þeyler bulduðunu görebilmek için dört açýyordum gözlerimi...iþte ilk kiþi yere eðilip bir þey almýþtý!..bulduðu altýnýn cinsi neydi acaba? çarçabuk yerden alýp koynuna sakladýðýna göre beþibiryerde olmalýydý bulduðu altýn!.bakýþlarýmý üzerine mýhlamalý, tam yanýmdan geçerken durdurmalýydým onu.”hop!..çýkar bakalým bulduðun þu þeyi!” demeliydim. ve dedim de! bir kadýndý bu! çarþafa bürünmüþ olmasýndan dolayý siyah bir nokta olarak görmem doðaldý onu...zaten kadýnlar noktadýr kendimi bildim bileli...sorularla, acýlarla dolu bakýþlarý vardý...önce göstermek istemedi bulduðu þeyi..ama baktý ki çok ciddiyim, en iyisi gösterip kurtulmaktý!sýkýla sýkýla, biraz da utanarak çýkardý koynuna sakladýðý þeyi:EBRÝK BÝR KAÐIDA YAZILMIÞ DUA!

Çok bozulmuþtum doðrusu!ben neler ummuþ, ne ile karþýlaþmýþtým!..demek yolun saðýnda beþibiryerde altýn yerine, üzerinde dua yazýlý kaðýtlar vardý!.” kimler için yakaracaktý tanrýya bu kadýn” diye düþünmekten kendimi alamadým..ona þunu söylemek istedim sadece:KENDÝN ÝÇÝN DUA ET VE YOLUN SOLUNDAN YÜRÜ KADIN!