Düðüm düðüm oluyor birþeyler... Herkese güvenirken, kimseye güvenemez oluyorsun. Bakýyorsun en masum düþlerin ardýndan bir dünya iþ dönmüþ. Kafan karýþýyor... Duyup duymadýklarýnýn arasýnda kayboluyorsun.
    Sonra yavaþtan solmaya baþlýyor yüzün. Gözlerine saklanmýþ çaðlayan bile akamaz oluyor. Atan kalbin tüm dünyaya ceza verirken, kendince, aslýnda öldüðünü bile farkedemiyor. Bakýþlarýn en uzaðý görüyor, yakýný hiç göremezken...
    Buradan nasýl çýkýlýr bilmiyorum... Güvenmeye alýþýk gönlüm ihanetle tanýþtýðýna hiç memnun olmadý! Çiftli kaðýtlarýn ortasýnda joker kadar bile deðeri olmuyor þimdi. O'ysa hep sevmiþti... "Hani!" diyor, "Hani insaný insan olduðu için sevmek lazýmdý? Hani masallarda hep sevgi ve iyilik kazanýrdý? Hani birileri 'muradýna erer' ve bizler de kerevetine çýkardýk en güzel hikayelerin? Zahiri görüntüler miydi aynada gördüðümüz? Aynalar yalan söylemiyorsa, bizler de zahiri miyiz aslýnda?..."
    Beynimin ortasýnda kalakaldým. Elimi uzattýðým yer karanlýk, uçsuz bucaksýz karanlýk...
    Boþluðun içine bakýyorum, boþlukta bir tek beni görüyorum....