yüzüm;
asabiyet zamanlarını öldürmeye kalkışıyorum
kötü bilme!
elimle kapatıyorum çatlayan damarlarını
ve tutuyorum ellerini
boğazlamak üzereyken bir kadını
duvar oluyorum tekmelerine, yumruklarına:
dönebil kendine.
bana bakıyorsun şimdi, bana.
öyle masum
öyle terkedilmiş ...
put gibi yerimde görüyorsun beni
parmak uçlarımda, topuklarım havada
uçuyorum
yürüyorum, sanma!

yeşilim;
seni evrendeki tüm olabilirliklerle
tasım ediyorum:
senden oluru yok, biliyorum
şimdi koşup sana varabilmek
düşleminde çırpınıyorum...
minik ellerimi ellerine sığıştırmak...

mavi;
sen de dinle tüm bunları ve
sen de sabret yine -duyuyorum-
sana uğrayan acıya
gözlerim yummaktan kan rengi
de ki: bakarım sana sonsuza kadar
gözlerim o zaman mut yüklenmekten
LeyLak rengi...