Havada uçuþan kelimeler gördüm. Rengarenk... Elimi uzattýkça uzaklaþtýlar. Sadece izledim onlarý böyle zamanlarda, çevremdekiler anlamadý; adý sessizlik oldu.
    Her sessizlik anýnda yeni bir bebek dünyaya gelirmiþ. Bunu kim söylemeiþti, hatýralmýyorum ama , küçükken ortamýn sessizliðini her yakaladýðýmda bir bebeðin doðuþunu "hissederdim". Þimdi doðuma sebep olduðum o kadar çok bebeðim var ki...
    Annem küçükken "karpuz çekirdeðini yutarsan, midende büyür; karpuz olur." demiþti. Hala midemde karpuz olmasý endiþesiyle yutarým çekirdekleri...
    Bazen kendimi her tarafý silahla donatýlmýþ bir "melek" gibi hissediyorum. Güçlü olduðumu biliyorken, bana vurmaya çalýþan "insanlara" karþýlýk vermemek meziyet mi bilmiyorum ama böyle oluþuna bazen sinirleniyorum. Çünkü o ufacýk yumruklarýyla ancak uzanabildikleri ayaklarýma kocaman sýzýlar verdiklerini düþünüyorlar. Sadece gülümsüyorum ve onlara bunu bir daha yapmamalarý gerektiðini öðretmen gerektiðinde sadece eðilip bir kaç tanesini elime alýyorum. Bastýklarý topraktan ayaklarý, bir meleðin avucunun içindeyken, kesildiðinde bir daha bana yaklaþmamaya karar veriyorlar. Zaten "hayatýn" bir "meleðin" iki parmaðý arasýnda kalabilecek gibiyken, baþka türlü bir karar verilmesi saçma olur sanýrým. Þimdi mi?!... Hala ayaklarýmýn dibinde çýrpýnýyorlar. Karþýlýk vermeye ya da içlerinden birini alýp gözünü korkutmaya hiç niyetim yok; en azýndan þimdilik. Nereye kadar dayanacaðýmý bilmiyorum.
    Annem yazýlarýmda hep bir melek ikonu olduðunu söylüyor. Haklý... Hep ayný melek mi? Hayýr!! Bu yüzden onlarý yazmak hoþuma gidiyor. Çünkü hepsi farklý zamanlarda gelip omzuma kondu ve hepsi deðiþik baktý gözlerime. Sanýrým, melekler omzuma konmaktan vazgeçene dek, omzuma konan her meleði bir yazýmýn bir köþesine koyacaðým. Þimdi karþýmda durup beni sakinleþtiren bakýþlarýyla izleyen melek gibi mesela- merhaba -.
    Kelimeler gene rengarenk oldu... Bu senfoniyi izlemek, þimdi yazmaktan ve konuþmaktan daha çekici geliyor bana. Size de iyi seyirler...