Çocuk "yapmak" deðil "çocuða bakmak" sanattýr!
Çocuðu "yedirmek" deðil, "çocuðu doyurmak" sanattýr!
Çocuðu "giydirmek" deðil, "çocuðu kuþatmak" sanattýr!

Maalesef biz Türkler çocuk yapmayý bildiðimiz kadar ona bakmayý beceremiyoruz. Elbette olayý millîleþtirmiyorum. Belki de þu anda meselâ Tanzanya'da bir fikir adamý ayný dertten müzdarip bir þekilde "Biz Tanzanyalýlar çocuk yapmayý bildiðimiz kadar.." larla baþlayan cümleler kuruyor olabilir.

Küçükken bize kýrmýzý ciltlerle kaplý "Hayat Bilgisi" kitaplarýnda eðitimin aileden, hatta anne karnýndan baþladýðý salýk verilirdi. Ve kendimi bildim bileli aydýnlar hep bunu sayýkladý durdu: "Eðitim Þart!"

Ya "Hayat Bilgisi" kitaplarý kýrmýzý ciltlerden öteye taþýyamadýlar mesajlarýný, ya da aydýnlarýn soluk nefeslerinde týkandý kelimeler..

Bir yerlerde yanlýþ yapýyoruz.
Büyüklerimiz mutlu deðil; çünkü yüreklerine nefret ekildi,kavga biçildi tohum tohum.

Büyüklerimiz üretken deðil; çünkü babalarý onlara uyuklamayý, iþten kaytarmayý öðretti mütemadiyen.

Büyüklerimiz kaybedince "çekilmesini" bilmiyor; çünkü anneler hep hýrs aþýladý , hep "yarýþ atý" dualarý dinlettiler onlara.

Büyüklerimiz toplum içinde "birey", kendi içlerinde "kendileri" deðiller; çünkü arkadaþlarý tarafýndan hep eritildiler, aileler yaptýklarýný hiç takdir etmedi.

Büyüklerimiz araþtýrmacý deðil; çünkü hep "aþýrmacý" insanlara özendirildiler. Akýllý olmanýn "aþýrmacý" olmakla eþ deðer olduðu sanrýsýyla programlandýlar.

Büyüklerimiz "eþ" olamýyor. Çünkü bir "bütün"ün "eþ" parçalarý olmak yerine bir "eþ"in "bütün"ü olmaya yönlendirildiler.

Hasýlý,
Büyüklerimiz büyük deðiller. Çünkü benzemek durumunda kaldýklarý büyükler de hiçbir zaman büyük olamadý. Hep küçük ve sýska bir duruþla yetinip, bunun doðru olduðunu sandýlar.

Ne dersiniz, çocuklarýmýzý "acýmasýzca" eleþtirmek yerine önce biraz büyüklerimizi -ucundan kýyýsýndan- iðnelesek mi?!