Çocuk "yapmak" değil "çocuğa bakmak" sanattır!
Çocuğu "yedirmek" değil, "çocuğu doyurmak" sanattır!
Çocuğu "giydirmek" değil, "çocuğu kuşatmak" sanattır!

Maalesef biz Türkler çocuk yapmayı bildiğimiz kadar ona bakmayı beceremiyoruz. Elbette olayı millîleştirmiyorum. Belki de şu anda meselâ Tanzanya'da bir fikir adamı aynı dertten müzdarip bir şekilde "Biz Tanzanyalılar çocuk yapmayı bildiğimiz kadar.." larla başlayan cümleler kuruyor olabilir.

Küçükken bize kırmızı ciltlerle kaplı "Hayat Bilgisi" kitaplarında eğitimin aileden, hatta anne karnından başladığı salık verilirdi. Ve kendimi bildim bileli aydınlar hep bunu sayıkladı durdu: "Eğitim Şart!"

Ya "Hayat Bilgisi" kitapları kırmızı ciltlerden öteye taşıyamadılar mesajlarını, ya da aydınların soluk nefeslerinde tıkandı kelimeler..

Bir yerlerde yanlış yapıyoruz.
Büyüklerimiz mutlu değil; çünkü yüreklerine nefret ekildi,kavga biçildi tohum tohum.

Büyüklerimiz üretken değil; çünkü babaları onlara uyuklamayı, işten kaytarmayı öğretti mütemadiyen.

Büyüklerimiz kaybedince "çekilmesini" bilmiyor; çünkü anneler hep hırs aşıladı , hep "yarış atı" duaları dinlettiler onlara.

Büyüklerimiz toplum içinde "birey", kendi içlerinde "kendileri" değiller; çünkü arkadaşları tarafından hep eritildiler, aileler yaptıklarını hiç takdir etmedi.

Büyüklerimiz araştırmacı değil; çünkü hep "aşırmacı" insanlara özendirildiler. Akıllı olmanın "aşırmacı" olmakla eş değer olduğu sanrısıyla programlandılar.

Büyüklerimiz "eş" olamıyor. Çünkü bir "bütün"ün "eş" parçaları olmak yerine bir "eş"in "bütün"ü olmaya yönlendirildiler.

Hasılı,
Büyüklerimiz büyük değiller. Çünkü benzemek durumunda kaldıkları büyükler de hiçbir zaman büyük olamadı. Hep küçük ve sıska bir duruşla yetinip, bunun doğru olduğunu sandılar.

Ne dersiniz, çocuklarımızı "acımasızca" eleştirmek yerine önce biraz büyüklerimizi -ucundan kıyısından- iğnelesek mi?!