Şimdi iyiden iyiye, / kör olmayan bir / mutluluk.

"Abi buyrunuz. Bugün Efendimiz'in doğum günü" deyiverdi. Doktor eline aldığı güle neden sonra teşekkür edebildi. Biraz şaşkın biraz utangaç sordu: "Pardon dostum, EFENDİNİZ KİM?"

Geçenlerde bir yazı okudum, bir araştırma sonucu. Diyor ki: “Anadili İngilizce olan,olmayan bilmem ne kadar memlekette yapılan araştırmaya göre İngilizce’deki en güzel sözcük Mother(Anne) imiş.”

Evlerin çatısına biriken kar yığınlarına şöyle muzipçe bakınsanız, sanki dondurma külahıdır hepsi. Hepsinin üstünde de üç top hâlis Maraş dondurması. Maraş dondurması dedim de...

Günün yorgunluğuymuş, derslermiş, çekler-senetlermiş.. Hepsi portmantoya. “Şimdi biraz huzur” der, avludan kapıya yönelirsiniz. Kapıdaki sanat size hoş geldin der. Hoş ve safa geldin ey stresli kul!

Hatırlar mısın ‘yoruluyorum’ demiştim. İki kutupta aynı anda güneş aramak gibi. Yağmurun kokusunda seni kovalamak gibi, ‘yoruluyorum’.

Hey aşk; sen adama neler yaptırırsın.
Aşk için senin yanından pas geçiyorum. Aşk uğruna ve aşkımla..

Huşû kaldırıldığı günden beridir, sevgilerimiz kuru lakırdı havasında. İşlerimiz ve niyetlerimiz soluksuz. Nicelerine nasip ettiği huşûnun damlası değse dudağımıza kalbimiz pırpır atmakta. Öyleyse bunu kovalamak, "her eve lazım" şeklinde düşünmektir boynu

Büyüklerimiz büyük değiller. Çünkü benzemek durumunda kaldıkları büyükler de hiçbir zaman büyük olamadı. Hep küçük ve sıska bir duruşla yetinip, bunun doğru olduğunu sandılar.

Bakışlarında bir ceylan hüznü. / Sözlerinde çağlayan / İnsanlar yürüyor

kıl kadar bir hafızanın esirisin. / kılpayı sevdiğin birşeyi, /

Seni, senin bilmediğin gecelerde sevdim. / Adına şiirler ve şarkılar dizdim bir başıma

Kaç zamandır özenli gözlerle izlediği bir şey vardı: İnsanlar korktukları şeylere önce yön atfediyorlar, daha sonra da o yöne bakmak istemiyorlardı. Bundandır ki mezarlıklar hep şehrin dışına atılmaya çalışılıyordu.

"Meselelerle yüzleşemediğimi" de düşünmedim değil !
"Zayıf karakterli biri oluşuna mazeret arama." dedim kaç defa kendime. Ama ortada güpegündüz bir hakikat durmakta: Biz insanlar, ateşîn varlıklarız.

Zer-düştü'müz buyurmuşlaaar: Türban neden "ÖZGÜRLÜK" OLAMAZ! Ah be zer-düştü! Sen de sorgula be anam!

Yazmaktan bahsediyorum. Ama kılavyenin tuşları arasında sendelemeden.. Yazamıyoruz besbelli, özellikle de mektup. Yazamamak diyorum, çünkü bu kadar duyarsız olmak yakışmıyor bize. Olsa olsa elimizi tutan var (!)

Ömrümüz, kalblerin sevmekten yorulduğu günlerde tüketildi. Çırılçıplak anılarla yüzleşmek ve duyumsamak ateşin deriyle temas edişini. Sitemkâr nefisler ve âtıl yüreklerle koşmak ne mümkün ?!

Aslında hepimiz birer Frodoyuz. Mordorun kızgın alevli yanardağına ulaşabilmek ve elimizdeki kıymetli emaneti o ateşte eritebilmek, görevimiz.

Pazarda domates seçmece yarışmasına dönen programda sevgili yardım meleğimiz eminim ki büyük bir iş başardığını zannederek tatmin oluyordu !!!

Hasretlik sevdalarını düşmanın paylamasına engel olmuşlar. Bir memleket düşünün.
Geleceğe yön veren bi dolu şairi-yazarı-edibi gelmişler; aynı memleketin havasından mıdır suyundan mıdır bilmem, büyük büyük insanlar olmuşlar..