Sana yakınken uzak olmak düşüyor bana.
Sana gülecekken geri dönmek düşüyor.
Farkında mısın, öyle temiz bir aşk ki bu, ben bile şaşıyorum.
Öncelikle kendime şaşıyorum. Daha önce olmadığı kadar şaşkınım. Daha önce olmadığı kadar hassasım bu aralar..
Beni görenlere bazen selam bile vermiyorum artık. Aklımda sen,dilimde dualarım varken gözüm görmez oluyor insanları.
Hey aşk; sen adama neler yaptırırsın.
Aşk için senin yanından pas geçiyorum. Aşk uğruna ve aşkımla..
Nedendir bilinmez bir tarafım kırılgan bir hâl alıverdi.
Artık ağlamak daha mı kolay ne?!
Birşey var:
Senin sesini duymadan yapamıyorum artık. Belki sen de öylesindir, bilemem!
Ama özellikle beni gıcık edişlerin var ya, onu bile seviyorum.
Sana şiirler,şarkılar okumak. Senin dinlediğini bilmek, telefonun öbür ucunda (hayır hayır telefonun bu ucunda) kalbinin çarptığını bilmek. Senin beni sevdiğini bilmek. Benim seni sevdiğimi fısıldamam her defasında...
Yaşamak gibi birşey seni sevmek. Öyle umarsız bazen. Öyle yapayalnız kalmak gibi.. Hasretini içine akıtmak gibi. Sevdiğini söylerken değil iki kere, bir kere bile duraklamamak gibi..
Yaşamak gibi birşey seni sevmek. Ölgün sularda balık avlamak yahut elinde olta kalakalmak gibi.
Hâsılı sana yakın olmak değil seni sevmek, olsa olsa seni özlemek gibi birşey.
