Üç bin parçalý Puzzle’ý halýnýn üzerine döktüm. Bu beþinci gün. Fena gitmiyor. Neredeyse dörtte biri bitti. Akþam baþýna oturdum yine. Ýki buçuk saattir halýnýn üzerinde kah uzana kah çömele bir figürün orta yerine lazým bir parçayý arýyorum. Ýyice sinirlerim bozuldu. Aradýðým yere azýcýk uyan ama kesinlikle oraya ait olmayan bir parçayý dikkatlice yerleþtirip söve saya boþ bira þiþesinin dibiyle çaktým. Kahrolasýca. Cehennemin dibine kadar yolu var. Birkaç gün uðraþmamalý bari. Yoksa sinir hastasý ve boyun fýtýðý olacaðým.

   Geçen ay kýz arkadaþýmdan ayrýldým. Lânet olasý yetmiþ milyon parçalý puzzle.

   Eminim ki cennetin fotoðrafýydý ruhlarýmýz. Tanrý aldý eline makasý, milyarlarca parçaya bölüp o resmi, içinden çýkýlmaz ‘yap ama bozma’ oyununu yarattý. Nasýl bir þakadýr bu bilinmez; ama bilirim ki mahþer günü “Olmadý beceriksizler ! Bakýn böyle olacaktý” deyip yakýþtýrýverecek kaosun içinde kaybolmuþ her parçayý birbirine. Biz ise þaþkýn, bakýp o cennet resmine hep birlikte diyeceðiz ki: “Nasýl yani? Kim bu koltuk altýma giren omuzun sahibi? Nasýl da ýþýðý sýzdýrmaksýzýn oturdu yerine? Ýnanmazdým yüzümden geçen çizginin belli bir yere gittiðine. Bilmezdim o çizginin kayýp parçamda uzanýp gittiðini; cennet bahçesinde bir gül yapraðýný çizdiðini? Oysa bende bitimli o çizginin ucu hep yaralamýþtý fani hayattaki sevgililerimi. Onlardaki desenin ucu da boynuma saplý, neye yarar bilmediðim bir eziyete meraklý, kanlar doldurup ýþýk sýzar boþluklara, pýhtýsýndan kara gölgeleriyle suni bir uyum yarattý”

   Parçam! Güzel parçam. Neredesin? Lânet olasýca yetmiþ milyon parçalý puzzle’ýn içinde hayata karýþmýþ, elin eriþmediði, gözün göremediði bir yerde beni bekliyor olmalýsýn. Ya beklemiyorsan? Ya çakýlýyorsan biçimi ve rengi ilgisiz bir parçanýn sancaðýna? Eðer öyleyse lütfen görünme bana ve görme beni.

   Üç bin parçalý puzzle’ýmýn baþýna oturdum yine. Çaktýðým parçayý çýkarýp bozulan yerleri onardým. Þimdi, bir çuval pirincin içinden pirinç rengindeki ve þeklindeki taþý arýyor gibiyim.

   Çalýþmamýn on beþinci gününde aradýðým parçayý sol dizimin altýnda buldum. Ýki haftadýr buralarda olduðunu bildiðim ama o çýlgýn kalabalýðýn içinde bulamadýðým parça þimdi yerinde. Figürü, rengi ve biçemi tamamlar þekilde, ýþýk sýzmaz sevdasýna düþtü. Ben ise lânet olasýca yetmiþ milyon parçalý puzzle’ýn saha kenarýnda ýsýnma hareketleri yapýyorum. Lâkin çok zor oluyor hareket etmem; kayýp parçamýn sol dizinin altýnda ezilirken. O ise görmüyor beni. Yetmiþ milyon parçanýn içinde gezdiriyor ellerini.