Gece… Sularda bir yosun gibi hýçkýra hýçkýra, son bir umutla, gelmeyiþini beklerken, dönmeyiþini özlerken… kalbim ufkuna battý, gözüme uyku… Gözlerimi araladýðýmda, biri çoktan altýný yakmýþtý güneþin, tavþan kaný bir gün demleniyordu ufukta. Vazgeçmek ve direnmek zar atýyordu terasta. Bir paragraf içine yerleþmeyi bekleyen söz dizimlerim ve çoktan noktasý konmuþ yazýlarýn sabah gazetesi niyetine býrakýlmýþtý kahvaltý masasýna. Bir yudum aldým orta þekerli sabah yalnýzlýðýmdan… kalemi belinden kavradým.

Badem aðaçlarýndan bahar dallarý toplamýþtým dün, sana raðmen, sana. Sana göndermek için aldýðým kitabýn arasýna kurumaya býrakýrken fark ettim : Paylaþtýðýmýz gökyüzü ayný deðil nicedir… Saat deðil, zaman farký var aramýzda.

Aðrýlý bir geçmiþ, sancýlý yarýnlar… ‘Nereye kadar?’, diye sordu nicedir paylaþamadýðýmýz gökyüzü, nereye kadar! Bir neþter kadar keskin ve temiz oldu kararým; orada kýþ, burada neredeyse bahar. Seni bilmem ama ben artýk pek üþümüyorum.

Evet, “þimdi bütün ürkekliðiyle, bütün çýplaklýðýyla, ‘bütün gerçekliðiyle’ geçmiþi gömme zamaný. Gri bulutlarla, tükenmiþ bir mevsimin ve aþklarýn ardýndan yeniden, kýrýlgan bir çocuk olmayý öðrenme zamaný.” Haklýsýn; “hayat, hak ettiðimiz yaþamdan fazlasýný sunmuyor.” Hak ettiðimi deðil, hakkým olaný bile alamýyorum! Ýsteyemiyorum.. nefsim kýrýlýyor.

“Baþkasýnýn acýsýna baþkasý olmak, ya da bir baþkasýnýn düþüne… Arta kalanlarý yaþamak yetti artýk”. Çünkü, emin ol, “kýymýk gibi batýyor yüreðime”, peþime taktýðýn bu iðreti yalnýzlýk! Usandým, sadaka gibi önüme atýlan paylaþýmlardan. Hadi, adam gibi paylaþalým bâri ayrýlýðý: Sen acýlarýný bensiz yaþa, ben sensiz düþler kurayým!

Ben de “bilmiyorum ne zaman pusuya düþürdün bizi. Ýçinde çözemediðin bir hesabýn var, çözdürmediðin; kim kimi gýrtlaklayacak…” korkuyorum, ecele faydasý olmuyor. Cinayetsiz bir ölüm istiyorum, cinnetsiz. “Gidiþimi sen hazýrladýn” ama tetikte kurþun sende kalsýn. Belki bir baþka vedada harcarsýn! Nasýlsa hep bir sonraki ayrýlýðýn erken sýzýsýna hazýrsýn…

Doðruydu; “doðduðum þehir bile…” anýmsadý belki ama “tanýmadý beni”. Umurumda mý? Bu kýyý kasabasýnýn bana kucak açýþý hep ayný. Yaktým gemileri, dönüþ olsa da geri… dönen olmayacak! Gelmek istersen… dönmek.. otobüs terminali bekleyecek seni.

Ýflah olmaz bir hüzün, ne zaman (c)anýma yapýþsa.. derin soluklar (ç)almak gerekiyor hayattan. Bilirsin. O zaman, hep, buraya (k)açýyorum yelkenlerimi. Burasý Bodrum… burada her kediye balýk, martýlara simit… burada herkesten bir parça, kimseden bir bütün var. Hayatýn ta kendisi lokantasýnda bol kepçe yalnýzlýklar, Arjantin bardaklarda yudum yudum tüketilen mutsuzluklar var. Kimsenin olmayan ama herkesi sahiplenen bu kentte yüreðim özgür artýk. Hasretinin o tarifsiz kokusu burnumu sýzlatýrken yosunlu akþamüstleri… Seni yalnýzlýðýma dahil etmeyi de öðrendim, yokluðunu yok saymayý da! Öðrendim sessiz baþýma yürümeyi dalgalarla, iskeleler boyunca…

‘Gitme’, deydin de gelirdim, mecburiyetten; ama hemen dönerdim varlýðýna, sen gittiðimi bile fark edemeden… Hiçbir þey demedin.. Hâlâ… Þimdi kalmak için bahane de aramýyorum. Kendime iþ bile buldum. Göz kenarlarýmda yürürken anýlarýn sessiz turistleri; yokluðunu bir kokart gibi astým boynuma.. antik acýlarý, yüreðimdeki cam batýklarý, mumyalanmýþ umutlarý kapsayan istikâmetlerde rehberlik yapýyorum. Bilirsin, müþterisi her zaman bulunur, dramý kývamýnda hikâyelerin; çok þükür, iþsiz de kalmýyorum.

Oku da kendini haklý çýkar, diye yazdým tüm bu satýrlarý. Seni kendime kýrdýrmak için deðil. Yazýlarýmý(n) son olduðunu düþünenlere ve sabýrsýzlýkla bekleyenlere duyurulur: Bu son yazým deðil ama sizi temin ederim son tuhaf hikâyemdir!

Ve sen... damarlarýmdaki balýkadam… eski bir umutla boðulduðunu sanýyorken hâlâ… ne yazarak, ne sesine dokunarak… ulaþamýyorum sana! Sýrf bu yüzden bile kýzamazsýn yokluðuma. Senin her suskunluðunun bir bahanesi, benim her yok oluþumun bir aslý, bir anlamý var. Yazdýklarýný yaþayan sen, yaþadýklarýmý yazýyorum diye mi bir türlü anlamak istemiyor beni! Kitap aralarýnda nice heyecanla kuruyan ama mutfak raflarýnda unutulan bahar çiçeklerine iyi bak. Çünkü, sahip çýkamazsan, onlar da, hep acýtacaklar seni!



•Anlamý bize saklý olsun ama Aperitif Þiir’e istinaden sen de bu yazýnýn isim babasý ol. Sevgili Ý.Ö.