Aþký aramakla geçer ömürler; yada bulduðunu zannettiði aþkýn saðlamasýný yapmakla. Her iþlem çözülürken zor, saðlamasý yapýlýrken kolay gelir zihinlere. Gerçekten de zor mu? Kolay mý yoksa? Çözmeden bilinmez.

   En baþta, uzun ve karmaþýk gibi görülen bir f(x) fonksiyonuyduk. Tabiat yasalarýnýn tek sorulu sýnavýndaydýk.

   Soru 1 ve son:
    f(x) fonksiyonunda, tam sayý sonucunu saðlayan x’in deðerini bulunuz. Mümkünse bu tam sayý ‘bir’ olsun.

   Çoktan seçmeli soruda ne de çok þýk vardý. Bilinen yöntemlerle çözülemiyordu ve þýklarý yerine yazýp sonucu aramaktan baþka çýkar yol da yoktu. Sadeleþtirme yapmayý denemeden sevgilileri yazdým x gördüðüm her yere. Kiminde sonuç bire çok yaklaþtý. Kiminde yanýndan bile geçmedi. Hiçbir seferinde tam bir etmedi ki etseydi eðer, bugün peþinden koþtuðum bir aþkým olurdu. Yaklaþýk sonucu kabullenememektendir yalnýzlýðým.

   Tabii ki ben de yerine yazýlýyorum sevgililerimin fonksiyonlarýndaki x veya y veya her ne bilinmeyense; bilindiðinde terk eden veya terk edilen. Ortada iki denklem var ve üç ihtimal. Denklemlerin ikisi birden tam sonuç verdiðinde mutlak aþk bulunmuþ demektir. Bu iyi ihtimal. Kötü olan, denklemlerin ikisinin birden yanlýþ sonuç vermesi; ama kötünün de kötüsü var ki o da denklemlerden sadece birinin doðru sonucu saðlamasý. Ah o zaman ne acýlar çekilir ve ne yaralar açýlýr çözüme giden tüm hesaplamalarýn karalandýðý yüreklere. Vazgeçmeyi bilmeyen gönüllerde, tükenmez kalemin keskin ucu, mürekkebi bitene dek kývranýr da artýk yazmaz olduðunda daha bir bastýrýlýr yeni bir kalem aramaktan kaçan üþengeç ellerin alýþkanlýðýyla. “Son bir hesap kalmýþtý. Caným yanýyor ama onu da denemeden býrakmamalý”

   Yaþ kemale erince saðlama yapmayý denedim. Aman Tanrým! O da ne? O karmakarýþýk zannettiðimiz fonksiyon aptal bir bölme iþleminden baþka bir þey deðilmiþ. Sevgililer ise bol basamaklý birer sayý. Ne çok uðraþtýk oysa delikanlý çaðlarýmýzda denklemlerle, bilinmeyenlerle, bilinip kabullenilmeyenlerle… Ne çok zaman kaybettik toplasan yirmi yýlý verimli çözüm çabalarýyla geçecek ömrümüzden. Þimdi ise, daha yapýlmasý gereken bir yýðýn bölme iþlemi varken, Tanrý’nýn kronometresinin týkýrtýlarýyla telaþlý, aceleden yanlýþlar yapma riski altýndayýz.

   Bölme iþleminin günden güne daha bir zorlaþmasý, sabit olmayan sayýlarýmýzýn, yaþanmýþlýklarla her gün bir basamak daha büyümesindendir. O halde yeni yetmelerin ‘bir’ olmasý mýdýr iþlemlerini kolaylaþtýran? Bir bölü bir eþittir bir. Kolay aþk. Hayýr bu deðil tabii ki. Acemi aþklar, mutlak deðer çizgilerinin arasýnda baskýlanan sonuçlarýnýn verdiði yaklaþýk deðere gösterilen rýzadan doðuyor. Ýlk yaklaþýk tam sayýyý elde ettiðinde, heyecanla “Buldum!” diyor zavallý gönüller; ama er geç o mutlak deðerden çýkan, çok basamaklý, tek virgüllü ve virgülden sonra bol haneli kesirli, küsurlu, kusurlu sayý batmaya baþlýyor okumaya çalýþýp okuyamayanlara. Hele ki iþ iþten geçtiyse gerçek sonuç görüldüðünde, “Evlilik aþký öldürüyor” bahanesinin ardýna saklanýlýyor. Oysa evlilik, o mutlak deðer çizgilerinin olmamasý gerektiðini ve aptalca bir cesaretle sonucun yanlarýna çizildiðini, en çabuk tarafýndan gösteriyor o kadar.

   Okurun “Yaklaþýk deðer elde edebilmek bu kadar kötü müdür?” dediðini duyar gibiyim. Tabii ki kötü deðil. Yeter ki ‘bir’e yaklaþýk olsun. Yoksa bol haneli sonuçlara gösterilen rýza boynumuza asýlýr olanca aðýrlýðýyla. Boynumuzu , belimizi büken aðýrlýðýyla masanýn üzerindeki sýnav kâðýdýna yaklaþtýrdýðý gözlerimize, denklemde yerine yazmayý denemediðimiz diðer þýklarý daha yakýndan göstermeye baþlar. Hesaplamamak en iyisi. Baþka þeyler düþünmeli. Ya þeytana uyup hesaplarsak?

   “Aman Tanrým! f(x)=1 . “q” þýkký olmalýymýþ”