19 yaþýndayým. Þimdiye kadar ne, "Bir Yýldýz Diriliyor", "Kaynanam Olur musun?", "Sisler, Pisiler Dünyasý”, “Sýrlar Penceresi" gibi programlara katýldým, ne de "Kadýnýn Çýðlýðý" programýna. Hatta, biri beni gözetlemedi de!..

Manken olmayý ise, "Ooo hayýr-hayýr, bizim sadece seviyeli bir iliþkimiz var ayol" demeyi beceremeyeceðim için, hiç düþünmedim. Bir gün içinde assolist olup da, hep ayný tarz klip çekmeyi ise hiç düþlemedim.

Almanya’da doðup büyümüþ ve halen de büyümekte olan bir kýzým ben. Daha ne kadar büyüyeceðim ise, faili meçhul cinayetlerden de failsiz!.. Bedenim burada, ama aklým var ya her bir þeyler er(mey)en aklým, hep Türkiye’de... Türkiye’mde!..

Ýlerde mesleðimi elime ya da ayaðýma aldýðým zaman, memleketime dönmeyi istiyorum. Sadece istemekle kalmayýp, bu isteðim doðrultusunda da çabalýyorum, hem de tüm sýnýrlarýmý zorlayarak. Bu bir hayal deðil, kendime koyduðum bir hedeftir. Hedeflerimi, ulaþmak için koyarým. Ve bir gün onlara mutlaka ulaþýrým. Ýstek-hedef-inanç!.. Kim ve/veya ne durabilir bu üçlünün karþýsýnda?..

Bu aralar depresyona ramaklarý oynayan bir ruh halinde olmama raðmen, "Zaten yaþamanýn bir anlamý kalmadý" deyip, kendimi köprülerden de atmýyorum. Çünkü, caným kýymetli!.. Üstelik Almanya’da, þöyle insanýn içine sine-sine atlayacaðý, boðaz manzaralý doðru düzgün bir köprü de yok!..

Ýki haftadýr artýk ben de bir Alman’ým. Evet, Alman vatandaþlýðýna geçtik, ailece!.. Cenazeme hoþ geldiniz!.. Rahmetli benin, dirilen yeni kimlik bilgilerine gelince;
Adý     :PETRA
Baba Adý     :HANS
Ana Adý     :HELGA

Tabii ki bu, iþin þaka tarafý. Þu vatandaþlýk olayý içimi daraltmýyor desem, inanmayýn!.. Ama her þeyin iyi tarafýný düþünmek gerek, öyle deðil mi?..

Haydi baþlayalým iyi þeyler düþünmeye; Artýk bizde Almanya’da politikaya atýlabiliriz, Oley!..
Avrupa ülkelerinde izinsiz çalýþabilir hatta ve hatta, iþ bile kurabiliriz, Oley!..
Her ülkeye vizesiz girip çýkabiliriz, Oley!..
Alman muhtarlarýný seçebiliriz, Oley!..
Alman memuru olabiliriz, Oley!.. vs. vs. vs.
Evet, tebrikler, doðum günümüz kutlu olsun!.. Ama asýl sorunum bunlar deðil ki!.. Tam tersi, asýl sorunlar bunlarla baþlýyor. Sýcak memleketimin sýcak kanlý insaný, Avrupa’yý cennet olarak görüyor ya, inanamýyorum!.. Ne cennet, ne cennet!.. Cennet böyle bir yer ise, ben cehenneme razýyým. Var mýsýnýz, sizin cehenneminizle benim cehennemimi deðiþtirmeye!.. Ýþte gördüðünüz gibi, büyük konuþmayý da çok iyi beceririm!..

Sizin cennetiniz olan Almanya’da vergiler arttýkça artýyor. Emeklilik parasý düþtükçe düþüyor.
Doktorlar, Eczaneler parasýz hiç bir hasta almamaya baþlýyor. Sigortasýz hiçbir þey olmuyor.
vs. vs. vs... Ama bunlar henüz daha beni etkilemedi. Çünkü ben hala, ailemle yaþýyorum. Beni asýl depresyona iteklemeye çalýþan þey; “cennetinizde, iþsizliðin artýyor” olmasý.

Allah kýsmet ederse -ki lütfen etsin artýk, o kadar uðraþýyoruz burada- gelecek yýl okulumu baþarýyla bitireceðim. Ýlk yapacaðým þey, salak gibi ortalýklarda zýp-zýp tepinerek, "Oh oh baþardým!" demek ve kendimle sonsuz gurur duymak olacak.

Yabancý dillere aþýrý bir ilgim olmuþtur her zaman. Onun için, yabancý dil üzerine okuyorum. Daha önce söylemiþtim, isteklerimin benim için ne kadar önemli olduðunu. Ýngilizce’m iyi, týpký Fransýzca’m gibi!.. Almanca’m malum!.. Bu yaþta dört dil biliyorum, sanýrým bu da bir baþarýdýr, diyorum kendime. Ailem beni iyi yetiþtirdi. Dediklerimden bazýlarýný iki ettilerse, bu da, ilerde giriþeceðim savaþta iki ayak üzerinde sendelemeden durabilmem içindir.

Babam iþinde, gücündedir. Sabah, öðlen, ikindin, akþam, sahur, mahur demeden çalýþtýðý için, baþarýlýdýr. Çok çalýþmanýn baþarýyý getirdiðini ondan öðrendim, gizlice!..
Annem ise ailemizin en akýllý insaný olduðu kanýsýnda. Þimdiye kadar da herkesi buna inandýrmýþtýr. Beni mi, beni de çok etkilemiþtir tabi ki!.. Kadýnýn dünyasý, kitap ve gazete okumaktan ibarettir. Çok okumanýn gerekliliðini de ondan öðrendim!..

Ýþte, bu iki insanýn birleþmesi benim gibi bir sonucu ortaya çýkarmýþ!.. “Benden de ne sonuç olur ama...” dediðim, oluyor bazen. Nasýl demem ki, herkes her þeyi sonuçtan bekliyor. Ben bu kadar sonucu kaldýracak “sonuçta” biri miyim?..

Dediðim gibi, okulumu bitirip, iþ hayatýna atýlmak istiyorum. Hem de çok ama çok istiyorum. Üzerime sorumluluklar almak, kendi paramý kazanýp, son kuruþuna (ya da cent’ine) kadar bitirmek istiyorum!.. Bir iþ için, o çok güvendiðim kafamý yormak, her dakika yeni bir þeyler öðrenip kendimi geliþtirmek istiyorum. Fakat iþte burada, ‘dank’ diye kafamý varlýðýndan hiçbir haberimin olmadýðý bir cama vuruyorum.

Almanya da, iþ baþvurularýna bir sene önceden baþlamak gerekiyor. Bende baþvurulara baþladým iþte!.. Kaç iþyerine baþvurdum, hatýrlamayý bile saymayý unuttum. Hatýrýmda olan sadece "RED EDÝLDÝNÝZ"..."GEÇ KALDINIZ"..."BÝRAZ DAHA SABIR LÜTFEN"..."DOLUYUZ" gibi mektuplar. Bu tür mektuplarý sadece ben alsam ne ala, bakýyorum da, “saðým solum sobe denecek türden.” Etrafýmdaki herkes bu tür mektuplarla kucaklaþmaktan þikayetçi þu sýralar. Sizin cennetinizdeki yani benim cehennemimdeki insanlardan bahsediyorum. Gençler iþsiz kalýyor. Arkadaþlarým iþsiz kalýyor. Ben iþsiz kalýyorum. Komþu çocuklarý iþsiz kalýyor. Sadece tanýdýklarým deðil, tanýmadýklarým da iþsiz kalýyor bu cennette!..

Sonuç; Burada adamý zorla doktor, mühendis yapýyorlar yani!.. Baþka seçenek kalmýyor. Ýnsan bir an önce çalýþmak, hayata atýlmak istiyor ama seçeneksizlikten týpýþ-týpýþ üniversiteye gidiyor. Ne acayip bir cennet bu yahu!.. Kimi, okula gitmek için can atýyor, kimi ise, okuldan çýkmak için!.. Bu iþte bir yanlýþlýk ya da tuhaflýk olsa gerek, diye düþünüyorum.

Simdi ne olacak?.. Hiç bir fikrim yok!.. Ýþe alýnmazsam ya da iþ bulamazsam ne olacak? orasýný da çözebilmiþ deðilim!.. Ama, yazdýkça sanki çözülecekmiþ gibime geliyor.

19 yaþýndayým ve “dünyadan hiç haberim yok!..”

Küçüklere sorulan en gereksiz sorular sýralamasýnda baþý çeken, “ne olmak istersin?” klasiðiyle karþýlaþtýðýmda, "Doktor" ya da "Öðretmen" diyenlerden asla olmadým. Ama artýk, “ne olmak istersin” diye sormuyorlar bile!.. Ýnsanlar, artýk "Acaba bir þey olabilecek misin ki?" þeklinde soru iþaretleri oluþturuyorlar yüzlerinde.

19 yaþýndayým ve dünyadan hiç bir haberim yok!.. Bu yüzden korkuyorum. Gelecek korkusu var, þu kalbim ile boðazým arasýnda gemici düðümünden de sýký!.. “Acaba, gerçekten bir balta bulabilecek miyim?”

19 yaþýndayým, 20’ye ramaklarý oynuyor yaþým!.. Hayalimde ki yaþlardayým. Sizlerin, ‘geçtiði’ için, benim ise ‘gelmediði’ için özlenilen yaþlardayým yani!.. Ýþin ilginci arkadaþlarýmda ayný yaþlarda ve onlarýn da benim gibi, dünyadan hiçbir haberleri yok!.. Aslýnda hepimizin her þeyden haberi var ama yokmuþ gibi yapmak daha kolayý!.. Bir zamanlar da her þeyden habersizdik. Destekten yoksun atýyorduk, "doktor olacaðým"..."öðretmen olacaðým" diye. O zamanlar hiç, ‘gibime’ gelmeyen, “tutturamayacaðýz” olayý þimdi ‘gibime’ geliyor. ‘Gibime’ de kýzamýyorum ki, “ben dururken sana niye geliyor” diyerek. Çünkü, “gibime” benden daha gerçekçi!..

Bir gün doktor veya öðretmen veya yazar veya ressam veya hepsi ya da hiçbiri olduðumda, her bir þeylere, daha iyi bir gözle bakacaðýmdan eminim. “Lütfen gözlerimi kapatmayýn!..”
þeklindeki, son cümle okunur ve yazý biter... Sevgi ve kaygýlarýmla!..

A.Ç.