Arnavutköy sahilinde yürüyorduk. Saçlarý rüzgarla dans ediyordu. Bir sürü insan gelip geçiyordu kýyý boyunca uzanan sahil yolundan. Denize bakan banklardan birine oturduk. Gözlerini denize dikti, baktý.

“Aþýðým Ýstanbul’a” dedi…

Eðilip gözlerimi gözlerine diktim :
“Ya bana?” dedim, cevap vermedi sadece alýmlý gülümseyiþiyle gülümsedi…

Aramýzda adeta bir oyun haline gelmiþ gibiydi bu. Öyle görünse de benim için bir oyundan çok, can sýkan bir soru iþareti, bir kaygý gibiydi.

O gece de Üsküdar’da yürüyor, Kýz Kulesi’nin neon lambalarýna bakýyorduk. Küçük tekneler geçiyordu birbiri ardýnca. Ýki köprünün kollarý sonsuza uzanýyor gibiydi. Bir anlýk sessizlik oldu aramýzda. Baktým, iri kahve, güzel gözleri takýlýp kalmýþtý kýz kulesinin muhteþem güzelliðine. Nefesini tutmuþ görünüyordu.

“Aþýðým Ýstanbul’a” dedi. (her zamanki gibi)
“Ya bana?” dedim býkkýnlýkla ve kocaman bir soru iþaretiyle aklýmda. Artýk baðýrarak aðlamak istiyordum. Oysa tebessüm etti. (her zamanki gibi.)

Sohbet etmekten yorgun düþtüðümüzde oturduk Kanlýca tepelerinde bir sokaðýn kaldýrýmýna. Çýktýðýmýz yokuþ nefes nefese býrakmýþtý bizi. Yanaklarý al al hala bir þeyler anlatýyordu, gülüyorduk çocuklar gibi. Ve her görüþmemizde biraz daha ben oluyordu içimde ona dair bir þeyler. Zeka pýrýltýlarýnýn oynaþtýðý güzel gözleri çok þey anlatýyordu aslýnda. Heyecanla kurduðu bir cümle yarýda kaldý. Ýstanbul tam ayaklarýmýzýn altýndaydý. Gözleri daldý.

“Aþýðým Ýstanbul’a” dedi…
“Ya bana?”dedim nefes nefese. Oysa gülümsedi yine bembeyaz diþleriyle. O an fark ettim nicedir kýskanýr olduðumu yedi tepeli koca þehri.

……..

Bir koca yýl geçti, sahne deðiþmedi. Ýstanbul’a aþýk güzel gözlü erkek ve þehri ondan deli gibi kýskanan genç bir kýz. Bu bir yýlda belki yüzlerce diyalog ayný þekilde sonlandý.
“Aþýðým Ýstanbul’aé
“Ya bana?”
“…” Tebessüm.


…......

Sonbahar kendi rüzgarýyla döktüðü yapraklarýný yine kendi rüzgarýyla süpürüyordu. Vapurda serin esen rüzgardan dolayý sokulmuþtum biraz daha sýcaklýðýna. Bir Cuma günü öðleden sonra, bir altýn gibi parlýyordu güneþ denizin mavisi üzerinde. Güneþe inat sonbahar, yerle bir ediyordu aðaçlarýn güzelim yapraklarýný. Kadýköy’den Eminönü’ne ilerliyordu vapur denizde salýnarak. Alçak sesle bir þarký mýrýldanýyordum. Sevdiðini kaybetmekten korkan bir bestecinin þarkýsýný… Güzel iri kahve gözlerinde huzurlu tebessümüyle beni dinliyordu. Elleri saçlarýmda ceketini üzerime sardý. Sýcaklýðý içime iþlerken þarkýma devam ettim. Topkapý göründü dümen kýrýlýnca alabildiðine asil. Þarkýmý artýk dinlemediðinin farkýna vardým. Topkapý’dan Beþiktaþ’a uzanan koca bir hatta dalýp gitmiþti güzel kahve gözler, benim gözlerime dalmak yerine. Öyle aþýk, öyle hayran bir dalýp gitmek. Ve benim gözlerimde, öfkenin buðulandýrdýðý perdeler.

“Aþýðým Ýstanbul’a” dedi…

Hiç cevap vermedim. Nasýl sustuðumu kendim bile anlayamaksýzýn sustum iþte! Oysa tebessüm etti her zamanki alýþkanlýðýyla… Ve bir an yanýt vermediðimi fark etti, gülümsemesi asil yüzünde durdu. Güzel kahve gözler hayretle gözlerime döndü,
“Merak etmiyor musun ya sana?” dedi… Yine cevap vermedim. Öyle bakmaya devam ettim.
“Öðrenmek istemiyor musun?” dedi. Yanýt vermedim, yine gülümsedi.
“Ýstanbul demek sen demek güzeller güzel” dedi. (O an elimde bir tuvalim olsa bir de yaðlý boyalarým, öyle bir resim çizerdim ki…) “Bu yedi tepeli koca þehir bana seni verdi, aþký verdi. Sen kendini kýskandýn durdun nicedir. Ýstanbul demek sen demek güzeller güzeli…”

……….

Vapur aðýr aðýr iskeleye yanaþtý. Simitçilerin sesi, sokak çocuklarýnýn seslerine karýþtý. Güzeþ kahve gözler gözlerimle barýþtý, aklýmda altý kelimeli bir þarký takýldý kaldý, ‘Ýstanbul demek, sen demek güzeller güzeli…’