...
Ben þimdi nasýl oluyorsa nefes alýyorum. Bu el boðazýmdayken, düðüm düðümken gýrtlaðým, yutkunamýyorken, týkanýyorken, ben nefes alýyorum hâlâ!

Bu durum çok enteresan ben nefes alýyorum. Bu el boðazýmý sýkarken ben, nefes alýyor boðulup ölmüyorum. Yaþýyorum. Yaþadýðým gibi üstelik ölmüyorum. Tuhaf! En tuhafý nedir acaba? Yaþamam mý? Ölmemem mi? Burada iþte beynim iþlemiyor. Adeta zembereði boþalmýþ, artýk kimselerin kullanmadýðý hatta hatýrlamadýðý saatler gibi boþalýyor sinirlerim. Çok þeyi birden düþünürken aslýnda hiçbir þey düþünemiyorum. Düþünmüyorum. Öylece nefes alabildiðime þaþýrýp duruyorum zamanýn boþluðunda, gözlerim ýslak ama aðlamaklý deðil. Kaybolup gitmiþim. Öylece...

Boðazýmda ki bu el hâlâ boðazýmý sýkarken, caným yanýyor da acýmýyor. Nasýl oluyor ki bu?

Beklemediðim þeyler duyunca hep böyle mi oluyorum yoksa? Yeniliyor muyum sevgime, kendime, sana? Bu, anlatamamamýn verdiði sýkýntýdan mý doðuyor yoksa? Ondan mý sýkýyor bu el boðazýmý acýmasýz, sonuçsuz... Yaþamam, ölmemem beni anladýðýný bildiðimden mi? Nefes almam da bundan mý hep?

“Kuzum sorgucu musunuz?” Diyen sesi duyuyorum istemsiz. Evet, çok soru soruyorum. Belki anlayamadýðýmý düþündüðümden belki de anlamadýðýmý düþündüðüm yerde anlayabildiðimden. Belki!

Sobeleniyorum, saklanamadan, saklanmadan, saklanmaya gerek duymazken, sana. Sobeleniyorum sevgimle. Çýplak kalmak gibi bir þey mi bu? Bakmadan gördüðün bende ki ben mi?

Ve bir cümle, bütün sorularý bir lahza da cevaplandýran:

“Seni anlayabiliyorsam, sen de beni anlýyorsundur!”

“Yüzünde gülümsemen olsun” diyorsun gitmeden.

Gülümsüyorum, boðazýmdaki eli çoktan unutmuþ, yutkunmakta zorlanýrken. Gülümser bakýyorum ardýndan, nefes alýrken! Hâlâ nasýl yaþadýðýma, ölmediðime þaþýyorum. Ama gülümsüyorum:))