Eylül…
Bana pek çok þey çaðrýþtýrýr.
Özlemler…
Ayrýlýklar…
En son beklenen ama gelmeyen…
Yaprak dökümü…
Bir daha hiç göremeyeceðin,duyamayacaðýn sevdiklerin…
Hüzün…
Sonbahar rüzgarýnda savrulan yapraklar gibi hayallerin…
Yine özlemler…
Þairin “bad-ý sabadan baþka kapýmý çalan yok” sözünü doðrular þekilde kimsenin seni hatýrlamamasý…
Yalnýzlýðýnýn arkadaþlýðýyla dayanmaya çalýþmak…
Acý…
Artýk kanatmayan ama gözlerini uzaklara daldýran acýlarýn…
Eylül…
En sevdiðim ama en sevmediðim ay…
Mutluluk ve mutsuzluðu ayný zamanda yaþamak…
Sevmek…
Sevmeyi hak edip etmediðini düþünmek…
Düþünmek…
Geceler boyu binbir türlü þey düþünmek…
…
Yeni kazandýðým arkadaþlýklar eski arkadaþlarýmý daha çok özlememe sebep oluyor. Sanki daha çok geçmiþle yaþýyorum. Yaþlanmak böyle bir þey olmalý diye düþünüyorum. Yani eskiyi düþünmek bugünü yaþamaktan daha mutlu ediyorsa beni, adapte olamýyorsam bulunduðum zamana demek ki yaþlanýyorum...

Ruhum bilmem kaçýncý asrýný devirmiþken bedenim yorgun hissediyor kendini. Sanki bitmesini istemediðim bir tatil arzusuyla kavruluyorum. Bu tatilin içinde sadece uyumak var! Sonsuz bir uyku hayal ediyorum… Uyanýp uyanmamak sanki beni hiç ilgilendirmiyor. Bu düþünceler hep Eylül’den kaynaklanýyor. Ýþte bir suçlu buldum engelleyemediðim düþüncelerim için, yaþasýn. Suçlu Eylül… Eylül gidince belki bu hoþlanmadýðým düþüncelerim de son bulur. Acaba?

Ben, ben olmaktan vazgeçmediðim sürece hiçbir düþüncem beni terk etmez, biliyorum… Bazen bir anda öyle çok þey düþünüyorum ki þaþýyorum kendime. Toplum olarak çok düþündüðümüzü düþünüyorum aslýnda. Çok düþünmek:)) Neyi yada kimi? Ne kadar meþgul bir insan olursan ol, düþünceler býrakmýyor insaný. Hele geceleri geldi mi çaðýrmadan, zaten olmayan uykusuzluðunun sebebi oluyor. Kah gülümseten kah yüzünü buruþturmana sebep olan düþünceler.

Ýnsan olmanýn doðasýnda var gerçi düþünmek! Düþünürken mutlu olan var mý acaba? Ben düþünürken pek mutlu olamýyorum.


Eylül…
Düþüncelerimin yoðunlaþtýðý ay…
En sevdiðim ve en sevmediðim ay…
Eylül…

15 Eylül 03