Sahne I

Gir’Ýþtir / Geliþme!dir / Son-uca (G)ebedir...

Dekor: Ölümden bile soðuk bir mevsim; deniz görmeyen kýþ rengi bir arka odada can çekiþen duygulanýmlar... Hüzünlerin saçakaltý...

     Dekorun orta yerinde.. yaðmur bakýþlý bir kimse’siz’lik durmaktadýr. Bazý ýþýklar kýsýktýr, bazý nefesler kesik... Yürekten atan bir þarký, bulutlarý çise çise aðlatmaktadýr. Ay ýþýðý tedirgin adýmlarla sýzmaktadýr sessizliðe.. tutulmuþ nefesler belirsiz bir meraktadýr...



Sahne II

s’Ona (Y)akýndýr...

     “Kapý..
      Açýlýp da
      Biri giriverecekmiþ gibi...*” diye gürler suflör.

     Bütün baþlar kapýya döner... ama içeri kimse girmez! Belli belirsiz bir esinti yalar geçer kimilerinin yüzündeki çizgileri.. gelen, yokluðudur. Bekleyenleri utandýrmamýþ, beklemeyenleri yanýltmamýþtýr.

     O kadýn ki... aslýnda hiç olmadýðý kadar buradadýr!

     Ve suflör düzeltir:
     “Kapý..
      Açýlýp da
      Biri gidiverecekmiþ gibi...”



Sahne Son

Ýþ Ýþten (Bir) Geçmiþ’tir

     Arka sýralardan bir karaltý alelacele uzaklaþýr olay yerinden... Son basamakta beyaz bir kâðýt düþer cebinden.. Umursamaz...

     Sahnenin orta yerindeki kalp durur, merak bir kez daha oksijeni dondurur. Suflör boðazýný temizler... Okumak için kâðýdý alýr eline...

     Okunacak hiçbir þey yoktur.
Yaþanmýþtýr ve bitmiþtir.
Bu kez yazýlmamýþtýr!

(* Özdemir ASAF)

'005