1899 yýlý, Sanai Devrimi'nin, içten yanmalý motorlarýn keþfi ile hýz kazandýðý yýldý. Hemen hemen herþeye "motor" takma yarýþý içineki mühendisler uðraþa dursun, Amerika'nýn (kötü olan, kuzeydeki) en iþlek limanýndaki iþçiler iþlerinin baþýndaydýlar her zamanki gibi... Bunlardan biri de benim kocamdý. Adým, Sandra Clift...
Bill (kocam) sýradan bir iþçi deðildi, iþçi olmanýn tüm sýradanlaþtýrýcýlýðýna raðmen... Ve iyi bir eðitim almýþ olsaydý, muhtemelen, adýný tarihe yazmak için internetin keþfedilmesine ve Ömer Kýrat'a ihtiyacý olmazdý.

[Editörün Notu: Herkesin, her zaman bana ihtiyacý vardýr.]

Yeni þeylere âþýktý. Geliþime ve teknolojiye... Biraz parasý ve boþ zamaný olsa yapacaðý þeyler hakkýnda hayaller kurardý. Birgün liman iþçileri greve gidince, para ihtiyacý olmasa da istediði þeylerden diðeri "zaman" ihtiyacý karþýlandý.

Bir ay süren grev boyunca, kulübemizin yanýnda, yýkýlmak üzere gibi duran ahýr ve içindeki bozuk traktör ile ailesinden ve grevden daha fazla ilgilenmiþti. Ýç içe geçmiþ, içi yað dolu borularla uðraþtýðýný gördüm bir keresinde...

Ve bir sabah korkunç bir motor gürültüsü ile uyandým. Ardýndan o korkunç sesi bastýracak güçte zafer nidalarý atan kocamý duydum: "Evreka!" diyordu. "Kaldýrma kuvvetinin ikinci kez keþfi!"
Aþaðýya sabahlýðýmla indim. Çünkü sabahtý... Ahýrdan içeri girdim, kapýya vurmadan... Çünkü ahýra giriyordum. Zaten kapýya vurmak, muhtemelen parçalanmasýna neden olurdu.

Kocamý, homurdanan traktörün üstünde bulmuþtum. Ama birþeyler farklýydý. Traktör olmasý gerektiði gibi görünmüyordu. Ýlk olarak, çalýþýyordu. Ayrýca ön kýsmýda, ileriye doðru uzanan iki adet demir vardý. Adeta çatal gibi... Bu iki çatal, iki kol ile motora doðru uzanýyordu.
Kocam beni görünce motoru durdurdu ve aþaðýya atlayýp bana sarýldý. O mutlu, bense þaþkýndým. Bunu farkedince durumu açýkladý.

- Bu makine bir devrim olacak. Yük indirme ve bindirmede, depolamada bir devrim... Vinçler çok büyük, pahalý ve meþgul... Üstelik küçük yükler daðýnýk ve sayýca çok. Ýþte bu makine onlarla ilgilenecek. Belki biraz daha küçültülebilinir. Bu bir prototip. Ama önemli olan çalýþmasý. Göreceksin, zengin olacaðýz.

Maalesef bu olmadý. Ama onun dýþýndaki tahminleri tuttu. Yükleme iþlerinde devrim gerçekleþti ve bu makinelerin her boydan akrabasý üretildi. Kullandýðý "hidrolik" teknolojisi, adeta ilerlemenin motoru oldu. Kocam Clift ise icadý hakkýnda liman yönetimi ile konuþmak için grev alanýna gittiði sýrada çýkan arbedede, baþýna aldýðý aðýr darbe sonucu öldü.

Borçlarýmýz yüzünden ("Ne borcu?" demeyin, iþçiyiz iþte) herþeyimiz gitti. Kocamýn icadý da dahil. Þimdi tek tesellim, kaderin bir cilvesi olsa gerek, bu araçlara "FOKLÝFT" denmesi... Ben se bu ismi her duyduðumda dua ediyorum; For Clift!

The End

Editöryal Açýklama: Bu hikaye, 120 yaþýndaki Sandra Clift tarafýndan 1999'da yazýlmýþtýr. Dünya'nýn en yaþlý kadýný ünvaný ile ilgili bir röportaj için kendisine giden Ömer Kýrat'ýn "Sizde de ne hikâyeler vardýr ha!" demesi üzerine ortaya çýkmýþtýr. Yazar Sandra Clift'in hikayesindeki son 2 kelime, edebi kaygýlar nedeniyle Türkçe'ye çevrilmemiþtir.