ï¿½zEdebiyat - Arda Edip - Ayrï¿½lï¿½ï¿½ï¿½n Daraï¿½acï¿½nda Hanï¿½erlendi Aï¿½k

    Yargýsýz bir infaza hüküm giydi aþk ve hükmünü yitirdi; ayrýlýðýn daraðacýnda idama mahkum oldu.
…
    "Rüzgarlar, aðaçlar, gökyüzü ve yeryüzü ve þu umman, yýldýzlar, þu asuman; hep var oldukça ve ben, burada oldukça, sen de olacaksýn. Bedeli bu muydu sevmenin? Korkulara yenilir miydi savaþçý yürekler? Bunlarýn hiçbirinin cevabýný bilmiyorum þu an. Üzgünüm. Hoþça kal!"
    …
    Kalabalýk yalnýzlýklarla doluydu ayrýlýðýn daraðacýna giden yol. Kalanlar vardý o kýsacýk yolda, düþenler; gücünü tüketerek dar zamanýn öksesinde. Yitirmiþlerdi yeni bir yaþama merhaba deme þansýný; saramamýþlardý yaralarýný ve kanamýþlardý oluk oluk. Yürüyenler vardý; koþanlar, arada bir durup arkasýna bakanlar, umutlananlar, soluklananlar, ayaklarý geri geri gidenler. Korkaklar da vardý, cesurlar da. Kalabalýktý alabildiðine ayrýlýðýn daraðacýna giden yol ve ben de o kalabalýklarýn içindeydim artýk.
    Arkamdan yükseliyordu yargýcýmýn sesi;
    "Her gün biraz daha derinden hissediyorum yokluðunu." Ben yokluðunun en içindeydim oysa hep. "Uzaklaþýyorsun benden." Evet uzaklaþýyordum; uzaklaþtýrýlmýþtým çünkü. Ayaklarýna prangalarý vurarak ayrýlýðýn daraðacýna yollamýþtýn aþký. "Gökyüzü var oldukça, sen var oldukça deðil. Yok oluyorum git gide, biliyorum. Hak ediyor muyum? Belki."
    Verilmiþti hükmü aþkýn; geri dönüþsüzdü. Geri dönüþsüzdü daraðacýna giden yolculuðum; durup geriye bakmak anlamsýzdý. Korkuyordum evet; kendime deðildi korkum; güçlüydün biliyordum ama yine de yalnýzlanmandan korkuyordum. Dönüþsüz yolculuklarýn baþladýðý yerdeydim. Sen, gitmeliydin artýk ve vazgeçmeliydin durup durup arkana bakmaktan.
…
    "Gitmekten korkuyorum" diyordu yargýcým; "çünkü gitmenden korkuyorum." Ben, ölüyordum sen korkuyordun. Korkuyordum korku duymandan. "Korktuðum zaman ellerimi bir an býrakacaðýn hissinden de korkuyorum."
    Ölüler nasýl tutabilirdi ki? Henüz bilmiyordum.
    Çýðlýklarýmý susturamýyordum. Nasýl adaletsiz bir korkuydu o ve nasýl bir infazdý ki tüm korkularý içinde barýndýrýyordu. Adaletsiz, asaletsiz korkular. Yargýcýna teselli veren mahkum gibi hissediyordum kendimi. Çaresizliðin ve saygýsýzlýðýn öfkeleri çöreklenmiþti içime. Bir an sorunuydu artýk bizim için son. Her þeye hazýr olmalýydýk. Susmalýydýk. Yaklaþýyorduk son’a. Metanetin en gerekli olduðu anlarý yaþýyorduk ama o da, daraðacýna yaklaþtýkça uzaklaþýyordu benden. Teselli arýyordu yüreðim; çaresizdi, geri dönüþsüzdü yollarý.
    "Nasýl izbe bir gecede býraktýn beni, nasýl izbe bir yerde tek baþýma? Yolun saðý solu uçurum. Sesin yok, elin, gözlerin yok... Ne leylim bir gece. Uykular rakkase!"
    "Her yýl bu zamanlar kanayacak yüreðim. Nasýl bir yer bu gittiðimiz, kör kuyu?"
    Gelmiþti vakit. Susmalýydýk; susturamýyordum seni, yüreðimi susturamýyordum. Yaklaþýrken daraðacýna ben, hiç olmadýðý kadar titriyordun. Güçlü olmalý ve gitmeliydin hemen. Kasýrgalara dayanaksýzdýn çünkü. Ben ise kasýrganýn kendisiydim artýk ve meydan okuyordum uçurumlara. Tüm heybetiyle karþýmdaydý son.
    …
    "Sen de mi gidecektin uðrunda ölümlere gidip geldiðim. Sen de mi hançer vuracaktýn ayrýlýk yollarýnda? Bir sana susamýþtým çöllerde bil ki; bir sendin susadýðým. Olmasa da varlýðýn þimdi caným; yokluðunu varlýðýn sayarým…"
    "Suçlama beni, býrakýp gidiyorum diye seni. Baðrýmý yakan bir yaradýr bu ayrýlýk þimdi. Belki kanýmdadýr seviþmelerin yangýný, öylece girerken günlerin baðrýna. Taþýyorum sýmsýcak gülüþünü. Suçlama beni. Ben var oldukça, sen de bende olacaksýn. Unutmak kolay mý sanýyorsun? Hiçbir þeyi unutmama özelliðimi bir tek sende sevdim. Suçlamýyorum, býrakýp gidiyorsun; biliyorum senin de yüreðini yakan bir yara bu ayrýlýk."
    "Artýk ýþýklar sönmeli, kapanmalý kapýlar, durulmalý sular. Artýk son kez gelmeli ve gitmeliyiz ikimiz de. Yolundan çekilmeliyim. Ve benimle anýlmamalýsýn."
    …
    Boðuluyordun, biliyordum. Kendi med cezirlerinden yorulmuþtun. Korkularýnýn esiriydin. Bir savaþçý deðildin. Aþamadýðýn engellerin ardýnda yitip gidiyordun. Korkak mýydýn? Belki! Ama bir vurgundu bu; yürek vurguncusuydun. Gidiyordun yiterek korkularýnýn kuytusuna. Ve bilmiyordun, yakýþmadýðýný savaþýma. Bir yýkýmdý yaþanan evet. Gitmeliydin artýk.
…
    Ve týrmandým daraðacýnýn merdivenlerinden. Ayaklarým hayýr, geri kaçmadý hiç. Eðmeden baþýmý iskemlenin üzerine çýktým. Ve gamsýz kementle burun buruna geldim. Gözlerimin önündeydi iþte ve anlamlý anlamlý sallanýyordu. Benden öncekilerin izleri görülüyordu garip bir þekilde; çýðlýklarýný da duyabiliyordum.
    Çýðlýk çýðlýðaydý yargýcým da;
    "Gittin. Bilmiyorum nerdesin? Belki de yüreðinin bir köþesindeyim, yaþamýndayým senin ama þu terkedilmiþlik duygusu gelip çöreklendi yüreðime, yapýþtý; býrakýp gitmiyor. Bencil miyim? Belki."
    Belki’siz bir bencillikti seninki evet. Ýzbesindeydim gecenin ve daraðacýnýn üzerindeydim; sýnýrýndaydým varlýkla yokluðun. Terk eden sendin ellerimizi, terkedilmiþliðimi çalan da sendin. Gasptý yaptýðýn tam da ve çöreklendirmiþtin yüreðine terkedilmiþliði.
    Ben ise, henüz gitmemiþtim, daraðacýndaydým. Nasýl izbe bir gecede nerelere yuvarlamýþtýn beni ki, görmüyor ve bilmiyordun; dahasý duymuyordun da.
    Az sonra boynuma geçeceðini düþündüðüm kementle burun buruna idim. Ve habersizdim; ihanetin kementi usulca boynuma geçmiþti; fark etmemiþ, hissetmemiþtim. Bir ýlýklýk yayýldý önce yüreðime. Ýçimi titreten bir ýlýklýktý bu. Farklý benden olmayan, bünyemin dýþladýðý. Neler oluyordu, bilmiyordum o an.
    Savunmasýzdým ve iskemlemi aniden tekmeleyiþin oldu gidiþin. O an anladým ki sen hançerlemiþtin de beni; aldatmýþtýn. Ayrýlýðýn daraðacýnda hançerlemiþtin aþký. Ve ben bunu anladýðýmda kendimi o aþaðýlýk kementte sallanýyor buldum. Son sözsüz, özsüz, bayaðý bir son olmuþtu bu.
    …
    Aðýr bir ceza olmuþtu evet ayrýlýðýn. Asýlmýþtý yüreðimin duvarýna verdiðin hüküm. Savunmasýzdým; infazýn da yargýsýz oldu.
    …
    Geçti. Saatler geçti önce; o her biri günler süren. Sonra birikti, aylara döndü; ve yýl nihayetinde. Þimdi yerkürenin en ýssýz, en ücra köþesindeyim. Mezarýmýn üstü örtüsüz, topraksýz; öylesine býrakýp gittiðin yerdeyim hala. Ve hala açýk sensiz bebekleriyle gözlerim. Hala boynumda o aþþaðýlýk kementinin izleri ve yüreðimde saplý hala hançerin.
    "Ay gecede tutsak, sen uzaklýklara. Uzaklýklar deðil ayý tutsak eden de, biziz tutsaðý uzaklýklarýn. Birkaç saat süren bir tutum deðil bizim tutulmuþluðumuz. Uzatmýþýz çaðlardan çaðlayýp gelen kementlere boynumuzu; parçalamak dururken sýnýrlarý. Azatsýz köleleri olmuþuz acýlarýn…"
    Yüreðimde o hançer saplýyken nasýl direnebilirim zamana þimdi? Ve nasýl direnebilirim nefrete, o acýmasýz duyguya? O zamanýn silahýna, gittikçe keskinleþen ve belirginleþen duyguya. Sevgimle direneceðim desem de o nefret onunla beslenmiyor mu zaten? Ne kadar büyükse insanýn aþký o kadar da hazýr deðil midir nefret duymaya?
    Bir yürekti açtýðým; kaçmadým da hançerinden sevgili. Vur þimdi gecelerde sefil ihtiraslarla dolu kadehlere sen. Benimse içtiðim yokluðundur; dün de , ondan önce de…
    "Zamana yenilmeyelim ne olur?!"
    Yenildik, bitti. Iþýklar söndü, kapandý kapýlar ve duruldu sular.