Bazý çocuklar yaþýtlarý tarafýndan dýþlandýklarý zaman veya bulunduklarý ortamda arkadaþ edinemediklerinde görünmez arkadaþlar yaratýrlar.
Yýllar evvel küçük bir çocukken benim de dýþlandýðým böyle bir dönem oldu. O sýrada yaþadýðýmýz semtin insanlarý mutaassýp olduklarýndan ve babam bu tür þeyleri takmadýðý için ailemiz mimlenmiþ gibiydi. Sosyal iliþkilerimiz minimum düzeyde seyrediyordu.

Elbette mahalledeki çocuklar da ailelerinden gördüklerini benim üzerimde uygulayýp beni dýþlamýþlardý. Yaþým gereði (sanýrým 10-11 yaþlarýndaydým) merakýma yenilip neden böyle davrandýklarýný sordum çocuklardan birine...
Bana "Senin ailen Allah'sýz!" dedi. Allah'ýn ne olduðunu bilmediðim için (babam gerçekten de takmazdý) ansiklopediye baktým. Allah kelimesinin karþýsýnda "Bkz. Tanrý" yazýyordu.
Okuduklarýmdan pek bir þey anlamadýmsa da "Allahlý" olmaya karar vermiþtim. Gerçii bunu nasýl yapacaðýmý bilmiyordum. Sanýrým öyle olmuþ gibi davranarak baþlayacaktým.

Artýk "Allahlý" olduðumu diðer çocuklara göstermek için bir deneme yaptým. Futbol maçý sýrasýnda kenarda oturup, yeni arkadaþým "Allah" ile konuþmaya baþladým. Pek konuþkan deðildi yeni dostum. Ama durum kýsa sürede diðerlerinin ilgisini çekti.

"Kiminle konuþuyorsun?" sorusuna "Arkadaþýmla." cevabýný verdim. Benimle ilgilenmeleri hoþuma gitmiþti.

- Peki nerede? Burada mý?

…diyen çocuk "burada mý" diye sorduðu yere bir tekme savurdu. Sonra da tükürdü.


Bir diðeri "Adý ne arkadaþýnýn?" sorusunu yöneltti. Verdiðim "Allah" cevabý hepsini dondurmuþtu. Ya çok soðuk bir espri yapmýþtým ya da onlarý öylesine korkutacak bir laf etmiþtim ki kaçmak ile savaþmak arasýnda seçim yapýyorlardý uðradýklarý bu DUMUR durum sýrasýnda...

Ýlk tepkiyi Allah'ý tekmeleyip, ona tüküren verdi:

- Ne diyon lan! Lafýný geri al!

Ben geri alýnacak bir þey dememiþtim ki... Sadece arkadaþýmýn adýný söylemiþtim. Eee adýný ben vermediðime göre zaten geri de alamazdým.

Ýçlerinden en barýþçýl olaný "Yaa býrakýn þunu, maçý bitirelim!" teklifini sundu. Teklif ya reddedildi ya da maçý, suratýmda bitirmeye karar verdiler. Çünkü topu elinde tutan çocuk, onu suratýma attý.

Hissettiðim tek þey korku olsa da gülümsüyordum. Arkadaþýmý tekmeleyen tükürükçü çocuða bu yetmemiþ olacak ki, beni itip yere düþürdü.

Ýyice korkmaya baþlamýþtým. Tek baþýma yerdeydim, beni hep birlikte tekmeleyecekleri belli olan çocuklarýn arasýnda... Arkadaþýmý yardýma çaðýrdým anlamsýzca:

- ALLAAAAH! Yardým et! ALLAH! ALLAH!

Az önce camiden çýkan ve baðýrýþýmý duyan mahallenin erkekleri, görünmez arkadaþýmdan daha duyarlý davranýp, duruma el koydular.

Özellikle de Allah'ý tekmeleyip tüküren çocuðun babasý, elini oðlunun ensesine öyle bir koydu ki çocuk yanýma düþtü. Tam, bir daha vuracakken ben araya girip onun üstüne attým kendimi.

O anda tüm pataklama ve azarlama sesleri durdu. Zira sedece benimki duyuluyordu artýk;

- Arkadaþýma vurma! Vurma! VURMA!

The end