Sýradan bir günün baþlangýcý, hayatta varolan ve farkedemediðimiz güzellikteki resimler…

Yaþam içinde, bize sunulan o kadar çok, deðerli hediye var ki…Ve bize verilmiþ bu hediyelerin, güzelliðinden kamaþan gözlerimiz, saðýrlaþan kulaklarýmýz, duyarsýzlaþan bedenlerimiz; görmek istemediklerini görmemekte ve anlamamakta öylesine ustalaþmýþlar ki!

Hayat hep kýrmýzý gelinciklerle dolu bir tarlada koþmak, yada masmavi denizin iyot kokusunu içine çekmek deðil. Öyle Orhan Veli’nin dediði gibi, hava bedava, su bedava, yaþamak hele hiç bedava deðil. Kýrmýzý için, mavi için, yaþamýn tüm renkleri için hep ödediðimiz bedeller var.

Hangimiz gün gelmiyor pes etmiyoruz? Hayata hiç düþünmeden aðzýmýza geleni söyleyivermiyoruz? Aramýzda hiç;
- Lanet olsun! Neden, tüm aksilikler beni buluyor?
diye söylenmemiþ bir kiþi kalmýþ olabilir mi?

Biz böyle kendi kaoslarýmýz içerisinde boðuþurken; hayatýn bedelini bizden daha çok omuzlarýnda taþýyan ve dudaklarýndan bizden çok daha nadir þikayet sözcükleri dökülen, farkýnda olamadýðýmýz, öyle çok insan var ki…

Arada sýrada, aklýmýza; bir kitaptan, bir filmden, yada öylesine sýradan bir köþeden düþüveren; yüreðimizi, keskin bir býçakla ortadan yarýp, utancýmýzdan kýpkýrmýzý kesilmiþ yüzümüzü, yüreðimizin kanýyla sývamaya çalýþtýðýmýz anlarda uzaklardan, tam yanýbaþýmýzdan bizi izleyen...yýldýzlar; bazý geceler onlarý göremesek te, hep orada karanlýkta parlamaya devam ediyorlar. Dünyadaki yerleri çok küçük ama, bizimde bir kerede sayamayacaðýmýz kadar, çoklar.

Ýster doðuþtan olsun, ister sonradan onlar hayatýn yükünü, bizlerden çok daha fazla yaþayan ama bu zorluklar karþýsýnda bizi hayrete düþürecek kadar da hayata sýký sýkýya baðlý, özürlü insanlar. Özürlü insanlar! Bunu söylerken bile utanýyorum. Buraya koyabileceðim hiç bir kelime, utancýmý hafifletmiyor.
Ne engelli, ne de özürlü ne yazik ki beni tatmin etmiyor. Bana göre onlar bir bakýma bizim aramýzdaki yýldýzlar, dünyada sayýlarý çok, ama özel insanlar. Kimileri bizim onlarý ittiðimiz karanlýðýn içinde parlamaya devam ederken, kimileri de karanlýðýn içinde silinip gidiyorlar.

Engelli diyerek, önlerine kocaman bir engel diken biz deðil miyiz? daha ilk baþtan.
Neden özürlü demiþiz? Hayata karþý bir kabahat mi iþlemiþler gelmeden önce aramýza. Kim olduklarýný bile bilmedikleri birilerinden,ömür boyu, dýþlanarak, horlanarak mý özür dilemeye mi mahkumlar yoksa?






Onlara verilen ve bize göre daha kýsýtlý olduðunu sandýðýmýz alanlarýný, sadece böyle düþünerek bile daraltmýyor muyuz?
Yaþam içinde onlarýn yaþamlarýný; özel olan mekanlar, ortamlar yaratarak kolaylaþtýrmak yerine küçümseyici, dýþlayýcý kelime ve bakýþlarýmýzla özgürlüklerini kýsýtlamýyor muyuz ?

Onlar da bizim gibi duygularý olan, aðlayan, gülen aþýk olan belki de bazýlarýmýzdan çok daha büyük yürekleri olan insanlar. Bizim onlarda eksiklik olarak gördüðümüz herþey o koskocaman yüreklerinde toplanmýþ. Bu sevgiyi ve içlerindeki yaþam sevincini yaþatmak için bizden her insanýn ihtiyacý olduðu kadar, teþvik ve ilgi bekliyorlar. Bizden çok fazla þey istemiyorlar. Tek istedikleri onlarý görmemiz.

Daha önce hiç, parmaklarýnýzla görmeyi, ellerinizle konuþmayý, bacaklarýnýz olmadan kýrlarda koþmayý ve tüm bunlar olmadan özgür olabilme ihtimalini düþünebildik mi?

Lütfen, baþýmýzý biraz kaldýrýp, daha önce görmediðimiz uzak ama çok yakýn yýldýzlara bakalým. Belki de yýldýzlarýn arasýndan bize verilen hediyelerin güzelliðini çok daha iyi görebilir, yaþama daha farklý gözlerle bakabiliriz.

Yüreðiniz özürsüz sevgilerle dolsun…