Nerede baþlar çýlgýnlýðýn uçurumu, ussallýðýn sýnýrý nerede biter. Hangi söz dinlemez noktada yüreðin “hayýr, bu deðildi!!” çýðlýðý gelir oturur, yaþamýmýzý bir düzene oturtmak için verilen onca emeðin üstüne.

Kapatýrsýn gözlerini, kulaklarýný týkarsýn, dilinin ucuna kadar gelen bütün sözcükleri aceleyle kovalarsýn. Beyninin içini boþaltmak istersin, hiç bir þey düþünmemek için. Aklýn karýþmasýn istersin.
Akýþýna býrakamazsýn çünkü hayatý, kontrol etmek istersin. Bin bir zahmetle kurduðumuz iskambil kaðýtlarýndan kule gibiyizdir aslýnda. Dýþarýdan gelecek küçük bir esinti bile alt üst edebilir, daðýtýp savurabilir bizi. Ve yeniden baþlamak ölesiye zor gelir çünkü. Bunun için belki, kapatýrýz kapýlarýmýzý dýþarýya, perdelerimizi sýkýca çekeriz hayata. Kendi küçük topraðýmýzda (hanedanlýðýmýzda!) biraz güneþ, biraz suya fit olmuþ bir hayatý yaþarýz. Dýþarýsý ürkütür bizi. Bilmediðimiz hayatlarýn, keþfedilmemiþ renklerinden kaçarýz. Yüzleþmeye cesaretimiz yoktur sokaklarla. Bir küçük pencereden sýzacak güneþin hain ýþýklarýna karþý ne yapacaðýmýzý bilemeyiz. Hazýrlýklý olamadýk hiç tanýmadýðýmýz yüreklerden gelecek seslere. Ya bunca zaman kurduðumuz ve gözümüz gibi koruduðumuz, “bizim” hayatýmýz birden deðiþirse, ya bildiðimiz ve inandýðýmýz her þey aslýnda hiç de öyle bizim bildiðimiz gibi deðilse. Neye inanýp, neye karþý duracaðýmýzý kim öðretir o zaman bize. Hayatýn rüzgarýnda savrulmayý kim göze alabilir ki...

Nerede baþlar çýlgýnlýðýn uçurumu, ussallýðýn sýnýrý nerede biter. Akýllý olmak, hayatýn (normalliðin) kabul gördüðü çerçeveye sýðdýrmaya çalýþmak deðil mi kendimizi. Reddedilmek korkusuyla, sürünün “namuslu” bir neferi olmak ne büyük erdem! Normal olmamak, “bizden olmayaný istemezük” kalbýnýn dýþýna taþmak yani, yani daha çok güneþ, daha çok toprak, daha çok su istemek çýlgýnlýktýr ve hatta ayýptýr! Bak herkes nasýl yetiniyor kendine sunulan sýradan hayatlarla, sen neden fazlasýný istiyorsun? Akýllý ol ve haddini aþma!

Ya yataðýndan taþmýþsa bir kere ýrmak. Ve hatta yataðýný deðiþtirmiþse baþka denizlere karýþmak için. Deniz reddedebilir mi bir ýrmaðý. Irmak, “ben yüzyýllardýr ayný ovalardan geçip geldim, ayný daðlarýn karlarýndan topladým suyumu, yaylalarda ayný çiçeklerin kokularýyla uyandým, ayný rüzgarlarda kabarýp dalga vurdum ayný kayalara. Artýk baþka daðlar istiyorum, baþka rüzgarlar” diyorsa, toprak redder mi ýrmaðý?

Irmak taþmýþsa bir kere yataðýndan, reddedilmek pahasýna deðiþtirecektir rotasýný baþka denizlere. Baþka derelerden beslenecek, baþka çiçeklerin kokularýyla uyanacaktýr bir sabah. Çünkü o istediði denize ulaþtýðýnda gerçekten “mutlu bir ýrmak” olacaktýr.

Nerede baþlar çýlgýnlýðýn uçurumu, ussallýðýn sýnýrý nerede biter. Hangi vazgeçilmezlerimiz bizi, yeknesak bir hayatýn ipleriyle baðlamýþtýr ve ne gariptirki bundan þikayetimiz bile yoktur. Normalliðin bize biçtiði elbiseler var, ya giyeceksin ya çýplak kalacaksýn!

Ya da kendi biçtiðimiz elbiselerimizi giyeceðiz, çýlgýnlýðýn uçurumlarýna tutkulu bir karanfil gibi düþürmeyi göze alarak aklýmýzý, yüreðimizi... hayatýmýzý!...