Zaman

Seni düşününce
İnsanlık uğruna
Denizde boğulanlar     
Darağacına yürürken haykıranlar
Alevler içinde saniyeleri sayanlar...     
Düşüveriyor aklıma
Bir de sen düşüyorsun bahtıma
Vefasızlığınla
İnsafsızlığınla
Hızla akıp gidişinle...
Ve sonra
Kimi anlara
Seni mıhlamak
Bir daha asla çıkarmamak
Saplanıyor aklıma


Zaman
     
Sevdalılar hasretle yol gözlerken
Ağır ve hantalsın
Oysa yerçekimi aynı
Küre dönüşü farksız
Sen inadına yavaş
Her kur’a da kaybettiren tarafsın
Acının doruğunda
Mutsuzluğun bolluğunda
Uzadıkça uzayan
Berbat mı berbat, inat mı inatsın

Zaman

Zaman zaman düşündüm
Deniz kıyısı bir kumsalda     
Avuçlayıp seni kavralamayı
Bırakıp rüzgarlara uçurtma gibi
Çocuklaşıp oynamayı
Çok düşündüm
Bir yolunu bulup
Meydanlarda pazar kurup
Seni almayı
Seni satmayı

Zaman

Hiç lüzumun yokken
Bir nehir gibi
İçime dolup boğuyorsun
Muhtaç oluyorum ki sana
Sızıp gözeneklerimden bulutlara
Kayboluyorsun
Hep düşündüm
Formülünü bulup
Bir atölye kurup
Seni eritmeyi
Ve
Yeniden üretmeyi

Zaman

Sen sonsuzluk kadar yaşlı
Kâh ak saçlı
Ezeli bir hükümdarsın
Kâh başı taçlı
Gencecik bir kıralsın
Çok istedim
Bu sırrı çözüp
Dünya âlem gezip
Verenden almayı
Vermeyenden çalmayı
Kimi özel anlar için

Zaman
Zam- ve -an
Zam-lı bir-an

Uzun lafın kısası
Gidenler aşkına
Kalanlar için
Haydi şimdi
Hodri meydan !