Ramazanda, Erzurum Üniversitesi’nin kantininde oruç yiyen çocuklarý dövmekten baþka kötü taraflarý yoktu(!) önceleri. Bir de kendilerinden baþka herkesi, “vatan haini” ilan ederlerdi.


Onlar ile konuþtuðunuzda insana hoþ bile geliyorlardý. Zaten toplu olarak bulunduklarý ortamlarda; biri konuþuyor, öbürleri sadece dinliyordu. Tartýþma yok! Soru sormak yok!


Ne de olsa fikir babalarý, “Gözlerimi kaparým. / Vazifemi yaparým.” diye yazmýþtý bir zamanlar..


Ýnsana hoþ geliyordu laflarý gelmesine de, biraz “boþ” geliyordu. Tarihi, tarih kitaplarýndan deðil, tarihi romanlardan öðrenmiþlerdi(!) mesela.

Hani 1965-1975 yýllarý arasýnda çevrilmiþ “Yeþilçam filmleri” vardýr ya. Filmi ilk defa izlediðiniz halde, sanki daha önce görmüþsünüz gibi gelir size. Sonra, daha önce gördüðünüz Hollywood yapýmý filmden alýndýðýný anlarsýnýz senaryonun.


Tabii bu filmin senaryosu Hollywood yapýmý deðildi. Daha çok bir “Ýtalyan-Alman ortak yapýmý” gibi geliyor bana. Biraz daha alaturka, içine bolca Ýslam motifleri katýlmýþ...

Ortam da müsait olunca film tuttu, iyi giþe hasýlatý yapmýþ olacak ki, iktidar ortaðý bile oldular.


Fakat 1711 yýlýnda, Prut ýrmaðý kenarýnda, Alman askerleri gibi giyinmiþ ve silahlanmýþ Rus askerlerini gören Osmanlý Paþasýnýn, “Üniformalar Alman, ama içlerindekiler Rus, Almanlar gibi savaþmayý öðrenmelerine fýrsat vermeden iþlerini bitirelim!” dediði gibi, iþlerini çabuk bitirdiler.


Gerçi kimsenin “Almanlar gibi savaþmayý” öðrenmek gibi bir niyeti de yoktu. “Teþbih de hata olmaz” demiþler. Bizimkisi sadece benzetme.

“Götürme” konusunda ise geçmiþtekilere rahmet okutuyorlar. Bunlarýn “Durmuþ”u bile “iþ malý götürmeye gelince” yerinde duramýyor!


Üstelik eski kötü alýþkanlýklarýný da býrakmadýlar. Adam dövmeðe devam ediyorlar, insanlarý “vatan haini” ilan etmeye devam ettikleri gibi..


“Vatan haini” ilan edenler ile, malý götüren, malum kiþiyi cezaevinde kuþ sütü ile besleyen, ekonominin ýrzýna geçenler ayný kiþiler olduklarý için, kendilerini pek ciddiye alan da kalmadý.


Bu arkadaþlarý seçim sandýðýnýn tekrar önümüze konacaðý güne kadar kendi hallerine býrakalým. Vakýf kursunlar, seramik satsýnlar, ihale kapsýnlar. Hatta býrakýnýz o yayladan bu yaylaya gezsinler. Çin’e bile gitsinler....


Can Macit