Evlat tadýnda bir yaraydý bu aþk,en ücrasýna en derinine sýkýþmýþtý yüreðimin.Isýtmýyordu tenimi devrim kokan o yeþil ceketim,üstelik kaybolmuþtu bir karanlýktan diðerine koþarken yýldýzlý berem.Solumdan geçiyordu sana giden yollar ve hep çevirme vardý sol þeritte.Mahirdi deniz;týpký gece gibi karanlýðý örtmede,yüreðimse özgür;bir yaný deniz kokardý bazen bir yaný þarkýþla gibi tedirgin.Bize düþerdi her zaman kýlýcýn keskin tarafý,býçaðýn sivri dili,namlunun soðuk dudaðý;kan damlardý kalemimizden mendilimizin üstüne.Pusuya sinmiþti aç kurtlar karlý tepelerde ve kan kokuyordu hava tanrýnýn azabý inerken gökten.Vurulduk belki adaletin silahýyla ama o mermiler göðsümüzde hep bir madalya.Uyanýrken bir sabah baþka bir sabaha,ay güneþe devrederken nöbeti taþýnýyordu yüreðim baþka devrimlere...Okurken son mektubunu gördüm ki kurumamýþ mürekkebin hala taptaze,topraðýn altýna uzansa da bedenin,biliyorum;yakamozlarý barýndýran ruhun hep sen gibi düþünenlerin yüreðinde...