Þimdi attýðým en son kahkahayý kimin tuttuðunu düþünüyorum. Yalan mýydý yoksa benim tuttuðum tebessümlerin çoðu, çünkü sadece birkaç tanesini hatýlayabiliyorum. Ama gözyaþlarým daha þanslýlar bu konuda. Yoldan bir mendil çevirip sorabilirsiniz.
Ýnsanoðlu tutunmayý seviyor. Dün ve yarýna baðlanan iki uçurumun ortasýnda yaþýyor. Onun için tutunacak bir dal, bir el istiyor.
Artýk geldiðimiz nokta uçurumun adýný koymaktan ibaret: Yalnýzlýk...
Yirmili yaþlardayken bir kuþ özgürlüðü çaðrýþtýrýr insana. Ama eðer altmýþlý yaþlardaysanýz. Hele birde herhangi bir parkta, sessizliðin rüzgarla okþandýðý bir banktaysanýz, üstüne üstlük elinizde avucunuzda bir kap kuþ yemi kalmýþsa, kýryýl önce ki özgürlük þarkýsý
bir yalnýzlýk senfonisine dönüþmüþtür artýk.
Hayatýnýzda ne kadar boþluk býraktýnýz? Ve bu boþluklarý içine gözyaþý deðdirmeden doldurabilir misiniz? Kupkuru bir gününüz oldu mu? Yada bir bayram günü saygý ile öptüðünüz bir elden aldýðýnýz mendile hiç aðladýnýz mý?