Artýk daha az konuþuyorum.

Bir yazarýn sahip olduðu tek þeydir, kelimeler...
An gelir, kelimelerin anlatmaya yetmediði hisler yaþar insan.
Kim bilir , belki de yaþanan o hisse dair bir kelime o güne kadar insanlýk tarihinde türetilmemiþtir bile. Olsun der yazar kiþi, kelimelere güvenir, uzun cümleler kurar, sayfalar dolusu yazýlar yazar. Yalnýzlýðý anlatýrken yýldýzlarý yardýmýna çaðýrýr, aþký anlatýrken Mecnun’u, tutkuyu anlatýrken mor’u, aþkta kýrmýzýyý, sonsuzlukta ise maviyi...

Anlatýr anlatmasýna ama anlatmak yetmez, anlaþýlmak da ister. Kelimeleri özenle seçer, duygularýný kelimelerin içine gömer, kimi zaman bir romanýn baþ karakteri olur çýkar okuyucunun karþýsýna tüp çýplaklýðýyla, kimi zamansa satýr aralarýndan göz kýrpar okuyanlarýna. Yazmýþtýr yazmasýna ama sýra yazdýklarýnýn anlaþýlmasýndadýr.Gün gelir kalabalýklarca okunur yazdýklarý. Ýnsanlar okurlar yazýlanlarý...Yazar sessizce bekler. Kimi okuyucu kalabalýðý bulur yýldýzlarda, kimi zavallý bir deliyi Mecnun’da...Oysa yýldýzlar kalabalýk deðil yalnýzdýrlar yazarca. Mecnun ise gerçek bir sevdalýdýr, deli deðil. Kelime tektir, ama ona yüklenen anlam pek, hem de pek çok. Mor, tutkudur ama kýrmýzýnýn koyusudur da ayný zamanda. Mecnun’un hem bir aþýk hem de aþktan aklý yitik bir deli olmasý gibi. Anlaþýlmak için kelimelerin yetmediðini anlar yazar kiþi. Kelimeler okuyanlara bir ayna tutmaktadýr yalnýzca. Yazarken yazarýn yüzüne tutulan bu ayna artýk okuyucularýn yüzüne tutulmaktadýr. Yazar yazmayý bitirmiþtir, artýk kelimeler okuyanlara aittir.

Kelimelere olan inancý sarsýlýr yazanýn...Anlaþýlmak için yazmanýn yetmediðini görür.

Ve yazar yazmayý býrakýr.

...konuþmaya baþlar.

Konuþmak daha etkilidir diye düþünür, ne de olsa sözlerle birlikte gözler de devreye girmiþtir bu defa. Sözün bittiði yerde gözler anlatýr gerçekleri insanlara. Kelimelerde herkes farklý anlamlar bulmuþtur, ama gözlerin dilinden herkes anlar. Kindar bir göze kimse vefakar demez, aþkla bakan göz ile sevdadan uzak göz kimsece bir sayýlmaz. Konuþmaya baþlar böylece, kelimeler azdýr ama gözlerine yüklemiþtir tüm manayý. Yalnýzlýðýný yýldýzlara çevirdiði bakýþlarýyla anlatýr. Tutkusunu, özgürlüðünü, aþkýný renklerle ifade eder. Aþkýný hiç söylemez, gönlünü gözlerine taþýmýþtýr. Gözlerine bakan herkes ondaki aþký görecektir zaten...

Ama olmaz iþte... Yine anlaþýlmaz, yine anlaþýlmaz. Çünkü bu defa da kimse anlamak için gözlerine bakmayý denememiþtir. Sözleri duymayan kulaklara þimdi ise görmeyi bilmeyen gözler eklenmþtir. Ne kelimeler çaredir artýk, ne kitaplar dolusu anlam taþýyan gözler... Kimsenin kimseyi anlamaya çalýþmaya ne isteði vardýr, ne de zamaný. Kimse gerçekten görmek maksadýyla bakmamaktadýr. Gözlerine bakýlmaz konuþan kiþinin. Bakýþlarý yere eðilir.

Ve yazar susar....

.............

Þimdi derviþ sohbetlerinin neden sessizlik içinde geçtiðini çok daha iyi anlýyorum. Tüm mana sessizliðin içinde çünkü. Derin bir sessizlik en tiz çýðlýklardan daha keskin olabilir. Birinden intikam almanýn en iyi yolu sessiz kalmaktýr. Amacým intikam almak deðil.. Ama artýk daha az konuþuyorum...