Rüzgâr yüzünden bir o yana bir bu yana sallanýyordu…
Mutsuz, umutsuz ve yalnýz güneþ, yalnýzca ona yalvarýr gibiydi…
Ya gün gelir de artýk………

Bir ayçiçeðinin gerçek öyküsüdür bu. Sarýlý, siyahlý ve iþveli bir ayçiçeðinin yalnýzlýk dolu, yüklemsiz öyküsü.

Ýnadýna dimdik durmalý. Her þeye raðmen umut etmeli günü. Yaþamalý. Diye, kendi kendine diretirken; tarif edemediði ve sanki her hücresiyle hissettiði bir endiþe kapladý tüm benliðini. Ama ya gün gelir de sezgisel bir kudurmuþluða………

Rüzgârýn bazen unutturduðu bazen hatýrlattýðý ve kimseye söyleyemediði dertleri vardý onun. Yine rüzgârlý bir gündü. Ama en azýndan güneþ var diye düþündü. Ya o da olmasaydý. Yapraklarýný açtý ve dua etti.
Sonra düþündü: Ya gün gelir de artýk………

Elsiz bir yalnýzlýktý yaþadýðý. Acaba diðerleri de ayný þeyleri hissediyor muydu?
Ya gün gelir de sezgisel bir kudurmuþluða yelken………

Her gün ayný þeyleri yapýyordu. Ayný tarafa bakýyor, diðerleri ile ayný anda üzülüyor, ayný anda iç çekiyordu. O iç çekiþler ki; sanki güneþi içine hapsedecekti.
Ama ya gün gelir de artýk………

Ya gün gelir de sezgisel bir kudurmuþluða yelken açmaya karar verirse ne olurdu? Ya gün gelir de artýk güne bakamazsa ne olurdu? Ya gün gelir de; iþveleri güneþi razý etmeye yetmezse ne olurdu?

Ya bu gizli uyumu kendi isteðiyle bozmaya karar verirse…

Rüzgâr yüzünden bir o yana bir bu yana sallanýyordu…