Zamansız anı nöbetleri
Gecenin orta yerine kurmuş bağdaşını
Ruhum kan-ter içinde
Sızlata sızlata yolarken anılar
Yüreğimin kabuklarını
Ah bir uzanabilse ruhum ellerine...


Kırgınlığını saklamış olsada kucağı yüreğinin
Simana düşmüş gölgesi
Görünür / saklayamaz kendini düşlerimde
Ve düşlerimde saplanır gözlerinin rengi
Yüreğimin en acıyan yerine...


Sen yine söylersin adımı
Usulca
Bir hülya faslıdır eser geçer başından
Kim bilir; belki buğulanır gözlerinin rengi
...
O zaman duyarım sesini
Dünyanın bir ucunda asılıp kalmış bedenim
Takıp narin bir rüzgarın kanadına yüreğini
Öznesi "sen"
Kurulmamış kaç cümle kalmışsa zihninde
Sessizce haykırır beni her düşündüğünde...