Ýlham perim kocaya kaçtý
Beni mutluluðumla boynuzladý
Eski günlerden bana
Sadece kara kara yazýlar býraktý
Beyaz sayfalarýmý aldý götürdü
Pembe düþlere emanet etti beni
Gözyaþlarýmý bile kuruttu
Yüzümü gülücüklere terk etti
Hýçkýramýyorum artýk eskisi gibi
Hep kahkaha çýkýyor aðzýmdan
Nicedir aðýt yakamaz oldum
Türküler söylemek geliyor içimden
Ölmek bile istemiyorum artýk
Yaþam taþýyor gözlerimden
Yarýný merak eder oldum
Hep geçmiþe aðlarken
Nefes almaktan bile zevk alýr oldum
Her þeyden býktýðým gibi ondan da býkmýþken
Ve en sonunda kendimi buldum
Yirmi iki yýllýk bir arayýþýn sonunda
Sonunda ben de adam oldum
Ýçimdeki mýzmýz çocuðu gözyaþlarýmla boðdum
Ýçinden mutlu bir adam çýkabileceðini kim tahmin ederdi
O çocuk ki yirmi iki senedir aðlamaktan býkmadý
Gülmek ona hep uzak geldi
Ama þimdi anlýyorum ve herkese anlatýyorum ki
Gülmek o kadar da zor deðil
Ýlham perim de varsýn olsun geri dönmesin
Mutluluðumla mutlu mesut seviþsin
Belki ufacýk gülücükler doðurur perim
Mutluluðumun meyveleri olarak
Belki sever birileri beni
O gülücüklerdeki sýcaklýðý görerek
Velhasýl aslýnda ben ilham perimi kendi ellerimle gelin ettim
Bana ufacýk mutluluklar ve gülücükler doðurmasýydý ondan tek beklentim
Ve bunun için deðil dokuz ay
Dokuz asýr bile beklerim