Okuldan hızlı adımlarla koşarcasına eve doğru ilerleyen sabriye'nin yüzündeki gülümseme ne kadar neşeli olduğunun bir göstergesiydi o gün. Yolda karşılaştığı arkadaşlarının iyi günler dileklerini bile neşeli bir şekilde hızlı hızlı cevaplayıp yine hızlı adımlarla eve doğru ilerlemekteydi. Sonunda evleri görüş mesafesine girmiş ve sabriyenin yüzündeki gülümseme katlanarak büyümüştü. Kapının önüne gelmeden anahtarını hazırlamıştı bile ve kapının önüne gelmesiyle içeri girmesi bir olmuştu. Çantasını hemen girişe bırakıp acele ile oturma odasına koşup.
- Ben geldim' demişti.
Ama kimseden ses yoktu. Tekrar,
- Ben geldimm' demişti sesinin tonunu yükselterek. Fakat yine kimseden bir cevap alamayınca.
- Ben geldim diyorum sizeee' diye bağırarak dudaklarının arasından çıkıvermiş isyanının belirtisi olarak. Fakat hiç kimse onu duymuyormuş sanki, en ufak bir tepki bile göstermiyorlarmış. Bunun üzerine bütün neşesi kaçar, sabriye olduğu yerde tepinerek bir yandanda ağlayarak "ben geldim diyorum size diyorum" diye tekrarlamaya başlar ama yine hiç bir tepki yoktur. O sırada uzaklardan bir ses gelir sanki kulağına, kim olduğunu anlayamaz ama bir ses ' sabriyee ' demektedir. Bunun üzerine sabriye ağlamayı ve tepinmeyi keser o sesi dinlemeye başladıkca sesin annesine ait olduğunu farkeder fakat her şey birden bulanıklaşmaya başlar, annesinin sesi daha iyi duyuldukca bütün gördükleri birbirine girip kaybolmaya başlar, bir yandanda sabriye burdayım anne sesimi duyabiliyormusun diye ses verdikçe annesinin sesine; sesi kısılmakta boğazı kurumaktadır. Bütün görüntü kaybolup karanlığa bürününce sabriyenin seside artık çıkamaz hale gelir ve o anda; annesinin güzel sesi kulaklarında hiç olmadığı kadar net yankılanır.
- sabriyee kalk kızım sabah oldu geç kalacaksın okula.
Sabriye duyduklarına inanamamaktadır çünkü hepsinin bir rüya olduğunun farkına varmıştır yavaş yavaş ve birden gözlerini açıp yatağının yanında oturan annesini gördüğü anda annesinin boynuna sarılıp "ben geldim anne" diye büyük bir mutlulukla birlikte neşeyle sarılır.