Zaman akıyor ellerimdeki bir avuç su gibi ve akarken saçlarımdaki beyazlar artıyor, saçlarımı boyadıkca saçlarımın rengiyle birlikte gözlerimdeki pırıltıda azalıyor, artık yüzümdeki kırışıklıkları kapatacak bir şeyde kalmadı diye düşünürken Ayşe eski bir kitabın arasından çocukluk resimlerinden birisi kayıp yere düşerken küçük bir çocukken koşarken düştüğü an aklına geliyor. Nede çok ağlamıştı kanayan dizinden dökülen birkaç damla kan için, canı nede çok yanmıştı bahçeli evlerinin bahçesini ağlama sesiyle çınlatmıştı. Annesi telaşla gelip ufak bir sıyrıkla karşılaşınca nasıl derin bir oh çekerek yüzündeki endişenin yerine küçük bir gülümseme gelmişti ve öpeyimde geçsin demesiyle ağlaması kesilmişti. Annesi yine öpse yüzündeki kırışıklıklar geçermiydi acaba, yada saçlarındaki beyazlar azalıp kaybolurmuydu saç boyalarına gerek kalmadan.

Eski albümleri çıkardı tozsuz raflardan ama tozlanmış örümcek ağları sarmış yüreğindeki unutmak üzere olduğu günlere geri dönerek. Her bir fotoğrafta gülümsemeye başlamış beşikteki Ayşe’yi görünce. Sonra film başlamış ve Ayşe’nin hayat hikayesini Ayşe izlemeye başlamış saatlerce gülmüş, hüzünlenmiş, eğlenmişti ki bahçeden gelen ağlama sesiyle telaşlanıp koşarcasına kapıdan çıkıp küçük kızı Elif’in yanına varmıştı ki yüzündeki endişe ve telaş küçük bir gülümsemeyle yer değiştirip öpeyimde geçsin kelimeleri dökülmüş dudaklarının arasından. Gözlerinden dökülen birkaç damla yaşı silmiş küçük kızının ve saçlarını öpmeye başlamış hiç beyazlamasınlar seninkiler benim saçlarım gibi dercesine, sonra yanaklarını, öyle çok öpmüşki Elif artık ağlamayı kesip şaşkın gözlerle yeter artık anne birazda babama bırak öpe öpe bitirdin beni diyene kadar öpmüş ve kucağına alıp küçük kızını eve götürüp fotoğraf makinasını alıp hadi gülümse demiş annesinin ona dediği gibi ve o günden sonra ne yüzündeki kırışıklıklar, nede saçlarında çoğalan beyazlar aklına takılmamış çünkü oda annesi gibi kızına gülümse demişti düştüğü anın fotoğrafını çekerken.