Kadifekale’nin nemli mahzen odasýnda kendine geldi esmer çocuk. Altýndaki taþ masanýn soðukluðunu belinde hissediyordu. Aðrýyan baþýný ovmak için sað elini kaldýrmak istedi, bileðindeki ip engel olunca þaþýrdý. Diðer eli de sýkýca baðlanmýþtý. Bütün gücünü bacaklarýna verdi, ayak bilekleri ince bir sýzý ile uyuþmaya baþlamýþtý bile. Kýstýrýlmýþlýk duygusundan kurtulabilmek için çýðlýk attý. Kendi sesini duymamýþtý, aðzýndaki bant haykýrýþýnýn boðazýna geri dönüp kendi nefesinin onu boðmasýna neden oluyordu az kalsýn. Kendini býraktý, göðsünün inip kalkmasýný burnunun ucundan izledi. Baþýný hafifçe kaldýrýnca ileride duvarda yanan meþalenin dalgalanan ateþi gözlerini kamaþtýrdý. Bayýlmamak için kendini kasmak zorunda kalmýþtý. Çok geçmeden el bileklerindeki iplerin gerginliði birdenbire arttý, kollarý kopacakmýþçasýna omuzlarýnda bir baský duyumsadý. Kafasýný geri attý, adamýn gözlüklerinde yanan meþalenin yansýmasýný gördü. Elindeki ipleri iyice geriyordu. Gözlerini çaresizlikle kapadý.
     Adamýn adým sesleri kulaklarýnda yankýlanýrken içi ürpermiþti. “Neden” diye geçirdi aklýndan, “Sadece küçük bir günah iþledim Allahým. Bu dünyada sen böyle bir ceza verir miydin?”
     Gözünü açtýðýnda adamýn elinde parlayan nesne aldý bu kez gözünü. Keskinliðini bedenine inmeden anladý, diþini sýkýp dilini ýsýrdý. Sol kolunun kemiðine inen darbe ile biraz olsun rahatladý. “Sonunda” dedi, “acý bitiyor”. Öteki kolu da gerginlikten kurtuldu. Günahkâr ellerinden kurtuluyor olmanýn garip sevinci kapladý içini. Ta ki hýzla çarpan kalbinin üstünde derin bir acý duyana dek. Birdenbire kendini Agoranýn parlak mermerlerinin arasýnda buldu. Etrafýnda onlarca beyaz tunik giyen konuþtuklarýndan tek kelime anlamadýðý insanlar belirdi. Ellerinde taþýdýklarý kaplarda ona bulgur pilavý, kahverengi bir sývý uzatýyorlardý ve çok kötü kokuyorlardý. Esmer çocuk son bir çýðlýk attý, nefesi bu kez onu boðmaya yetti.