Boþluk büyür mü dersiniz? Yerini hiç kimse dolduramýyorsa, yüreðinize her gün koca bir çýð düþüyorsa cevabý dopdolu bir evettir. Bunu en iyi, uzattýðý eli boþta kalanlar, sadece kulaklarýnda sevdiðinin sesiyle avunanlar ve maziyle yaþayanlar anlar.

Hayatý ister tam enine, isterseniz dikine ikiye ayýrýn! Bir taraf; günahýyla sevabýyla gidenler, bir taraf da doðrusuyla, eðrisiyle kalanlar olacaktýr.

Biz de üzerimize düþeni yapmýþýz. Ne mi? "Kalan saðlar bizimdir" prensibiyle yola devam etmiþiz. Küçücük yüreklerimizle boyumuzu aþan fýrtýnalar yaþamýþ, gözümüzün bebeðinden nice devasa yaþlar üretmiþiz. Bazen de çürüklerle karþýlaþmýþýz. Kâh elemiþ kâh dokumuþuz.

Her dönemeçte ne ilginçtir ki hep kendimizle karþýlaþmýþýz. Sormuþuz en harbisinden "Yaþananlar deðdi mi, yoksa deðmedi mi?" diye. Yanýtýný bazen gümbür gümbür vermiþiz bazen de sessiz sessiz.

Bazen bedenimizi yatýrdýðýmýz ama düþüncelerimizi çalýþtýrdýðýnýz yataðýmýzda gözlerimiz tavana asýlýr, hem de urgansýz. Haliyeti ruhiye denen yetkili merciden zamaný dondurmasýný ya da bütün saatlerin zembereðinin boþalmasýný dileriz. Acaba çok mu arsýzýz? Ya da doyumsuz!

Ne çeliþkidir ki koþturan da, oturan da, yatan da ayný zaman gemisinin meçhul yolcularýdýr. Yýllar, hiç üþenmeden herkesi bir sonraki güne yirmi dört saat tarifesine göre taþýr. Kaza ve bela sigortamýz sadece Allah'a olan inancýmýz.

Dünyalý olup da VIP muamesi görene henüz rastlayan olmadý. Acaba kim geçmiþte unutuldu? Ya da bugünde kaldý! Gemiden ayrýlanýn adý ise hep rahmetli oldu.

Velhasýlý vakti zamaný gelince gün indirir kara perdelerini, týpký gözkapaklarý gibi. Doðacak güneþi görmek ya da görmemek o da tamamen nasip iþi.

Yarýnlarda yaþamak dileðiyle.

Aysel AKSÜMER