Döþemesi bir hayli eskimiþ olan koltuðuna, vücudunu olduðu gibi býrakmýþtý. Son günlerde, kendi gibi beyni de pinekler olmuþtu. Sanki düþünme yetisini yitirmiþti. Gözleri yuvasýnda o kadar aðýr hareket ediyordu ki. Birbirine kenetlediði elleri, göðsünün üzerinde ritmik bir þekilde hareket ediyordu. Bir aþaðý bir yukarý! Burnunun üstü kaþýnýyor fakat istirahat halindeki elleri tek bir parmaðýný bile oynatamýyordu. Dudaðýný büzerek bir saða bir sola kuvvetlice çeviriyor, býyýklarýnýn üst komþusunu rahatlatmaya çalýþýyordu.

Kýrk tilkiye cirit attýrýp, kuyruklarýný da birbirine deðdirmeyen insanlara bakýlýrsa Ulvi’nin ya otlaðý küçüktü ya da hayvanlarý büyüktü. Çünkü hiç bir ayrýntýya kafasýný yoðunlaþtýramýyordu. Bu da onda uyumsuzluk sorunu yaratýyordu.

Dededen kalma mal ve mülkü yoktu ama umarsýz, duyarsýz, kaygýsýz, ahlaksýz gibi hak etmediði pek çok söz, babasýndan yadigâr olarak kalmýþtý. Hem de diðer kardeþlerine paylaþtýrýlmadan. Zaten babasýnýn onu ayýrmadýðý tek þey de buydu. Hakaret!

Dört duvarýn birbiriyle buluþtuðu köþelere aðlarýný kuran örümcekler dýþýnda evini paylaþtýðý tek bir canlý yoktu.

Etrafýndaki eþyalarýn üzerindeki toz kalýnlýðý neredeyse nefes almasýný engelleyecek kadar yükselmiþti. Gri toz, eþyalarýn orijinal renklerini kar tabakasý gibi saklamýþtý. Sallanan ayaklarýnýn üzerinde zar zor durmaya çalýþan ahþap bir masa, kendini güçlükle aydýnlatan ampul, kel kalmýþ bir halý ve kapý kenarýnda nöbetçi misali dikilen çalý süpürgesinin arasýnda zamanla kendini de bir eþya gibi görmeye baþlamýþtý.

Þimdilerde su saatinden farksýz çalýþan kalbi gençliðinde büyük bir aþkla atýyordu. Herkesin ne buluyorsun bu çirkin kýzda dediði Oya’yý çýlgýnca seviyordu. Ona; dünü, bugünü ve yarýný gözüyle bakýyordu. Bu sevda; ne yazýk ki büyük bir heyecanla girdikleri üniversite sýnavý sonrasý bitivermiþti. Baþkalarýnýn canýný kurtaracak bir mesleði seçen cananý, Ulvi’yi terk ederek adeta canýna fatiha okumuþtu.

Ulvi, sýnavda barajý bile geçememiþti. Oya’nýn aniden terk ediþi, sýnavý kazanamayýþý, ailesinin hor görüþü onu iyice hayattan bezdirmiþti. Elini attýðý her iþ sanki lanetliymiþ gibi baþarýsýzlýkla sonuçlanýyordu. Serbest meslek þemsiyesi altýnda kâh sigortalý kâh sigortasýz çeþitli alanlarda hizmet vermiþti. Zor bela da olsa nihayet emekliliði hak etmiþti. Bunu hayatýndaki tek büyük zaferi olarak görüyordu. Kimseye muhtaç olmadýðý için Allah’a þükrediyordu. Ama son günlerde içine düþtüðü yalnýzlýk çemberinin gün geçtikçe kendini daha da içine aldýðýný hissediyordu. Belli bir süre sonra hisleri de nasýrlaþmaya baþlamýþtý.

Kapalý gözkapaklarý, zorlanan dýþ kapýnýn sesi ile birlikte bir anda açýlývermiþti. Hiç kýpýrdamadan gözlerini kapýya odaklamýþtý. Ýçeriye uzun bir gölge düþmüþ ve kapýyý yavaþça örtmüþtü. Adým adým yaklaþýyordu. Yüzünü seçmek için gözlerini kýstý fakat adamýn taktýðý maskeden dolayý hiçbir þey göremiyordu. Karanlýðýn içinde bir görünen bir kaybolan býçak, ay gibi parlýyordu. Adamýn nefesini bile hissedebiliyordu. Boðuk bir sesle konuþtu.

- Yapayalnýz bir ihtiyarsýn! Yeni emekli olduðunu biliyorum! Bana sýkýntý yaratmadan sökül paralarýný! Nerede saklý? Sen mi söylersin yoksa ben mi arayayým ha! Hadi uðraþtýrma beni! Yoksa bankada mý?

Ulvi, kazaðýndan çekiþtiren hýrsýza gülümseyerek baktý.

- Dur hele! Uzun zamandan beri evimi ziyaret eden bir Allah’ýn kulu olmadý. Þaþkýným! Hatta deli mi bu diyeceksin belki ama sevinçliyim biliyor musun?

Adam, “benimle kafa mý buluyorsun? Kes sesini ve paranýn yerini söyle? Buraya seninle duygusal saatler geçirmek için gelmedim! Ben hýrsýzým pis ihtiyar! dedi diþlerini sýkarak.
Ulvi, koltuktan yavaþça doðruldu ve cevap verdi.

- Yalnýz bir þartým var! Ben sana parayý vereceðim ama sen de beni öldüreceksin! Anlaþtýk mý?

- Bela mýsýn sen be! Ben katil deðilim! Sen zaten bu kokuþmuþ evde uzun süre yaþamazsýn! Kendi kendine geber!

- O zaman söylemiyorum! Ne yapacaksýn bana? Ýþkence mi?

Adam bir süre düþündükten sonra “tamam” dedi kýsýk bir sesle.

Ulvi’nin bir anda gözleri parlamýþtý.

- Para bankada! Yarýn çeker sana veririm. Ama sonra buraya geleceðiz. Ben, evimde ölmek istiyorum.

Adam kafasýný iki yana salladý.

- Bunca yýldýr bu iþlerin içindeyim ilk kez böyle bir þeyle karþýlaþýyorum. Peki beni polise yakalatmayacaðýn ne malum! Bu gece senin misafirim olacaðým! Sabah bankaya birlikte gideceðiz anlaþýldý mý?

Hem Ulvi hem de hýrsýz sabahý zor etmiþlerdi. Bankaya varýncaya kadar her þey planladýklarý gibi olmuþtu.

Ulvi, bankada kendisine uzatýlan evraðý imzalamýþ ve vezneye giderek bütün parasýný çekmiþti. Dýþarýya çýktýðýnda gözleri bir gece önceki konuðunu aramýþtý. Fakat adam yoktu. Ýçinden “Kendince haklý? Polise ihbar edeceðimden korkuyordur!” diye düþündü.

Eve gelinceye kadar pek çok kez arkasýný dönmüþ, çevresine bakýnmýþtý. Evinin kapýsýnýn önünde nihayet adamla burun buruna gelmiþti. Elindeki çantayý hýrsýza uzatýrken parlayan gözleri bir anda sönüvermiþti. Çünkü adam sözünü tutmamýþ ve çantayý aldýðý gibi kaçmasý bir olmuþtu.

Ulvi’nin omuzlarý bir anda çökmüþtü. “Güvenebilecek bir dostum olmasýný ne çok isterdim. Hem de ölümüne!” diyordu umutsuz yüreðiyle.

Aysel AKSÜMER