“Biz arkadaþýmýz Haçatur'la ele geçirdiðimiz eve girerken askerlerimiz 13 yaþýnda bir Türk çocuðunu pencereye çivilemiþlerdi. Türk çocuðunun baðýrýþ çaðýrýþlarý çok duyulmasýn diye, Haçatur çocuðun annesinin kesilmiþ memesini çocuðun aðzýna soktu. Daha sonra bu 13 yaþýndaki Türke onlarýn atalarýnýn bizim çocuklara yaptýklarýný yaptým. Baþýndan, sinesinden ve karnýndan derisini soydum. Saate baktým, Türk çocuðu yedi dakika sonra kan kaybýndan öldü. Ýlk mesleðim hekimlik olduðuna göre hümanist idim, bunun için de Türk çocuðuna yaptýðým bu iþkencelerden dolayý kendimi rahatsýz hissetmedim. Ama ruhum halkýmýn yüzde birinin bile intikamýný aldýðým için sevinçten gururlanýrdý. Haçatur daha sonra ölmüþ Türk çocuðunun cesedini parça parça doðradý ve bu Türkle ayný kökten olan köpeklere attý. Akþam ayný þeyi üç Türk çocuðuna daha yaptýk. Ben bir Ermeni vatansever olarak görevimi yerine getirdim. Haçatur da çok terlemiþti, ama ben onun gözlerinde ve diðer askerlerimizin gözlerinde intikam ve güçlü hümanizmin mücadelesini gördüm. Ertesi gün biz kiliseye giderek 1915'te ölenlerimiz ve ruhumuzun dün gördüðü kirden temizlenmesi için dua ettik. Ancak biz Hocalý'yý ve vatanýmýzýn bir parçasýný iþgal eden 30 bin kiþilik pislikten temizlemeyi baþardýk.”

Ruhumuzun Canlanmasý – Zohi BALAYAN (Sayfa 260-262)

Güneþ, yeni batmýþtý. Annem, aðabeyim ve ben, korkudan birbirimize sarýlmýþtýk. Aðlamayý unutalý ise çok olmuþtu. Babam, ben iki yaþýndayken, çalýþmak için gittiði Kugark’ta Ermenîler tarafýndan yakýlarak öldürülmüþtü. Babamý hiç hatýrlamýyorum, öldüðünü de yeni öðrendim. Daha doðrusu, sonsuzluða ulaþýnca öðrendim. Annem, babamýn öldüðünü hiç söylemedi. Sâdece bizi yok etmek isteyen Ermenîlere karþý kahramanca savaþtýðýný söylemiþti.

Bundan dört yýl önce, Kasým 1988’de o zamanki adýyle Ermenistan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti’nde yer alan Kugark’a gitmiþti. Arkadaþlarýyla berâber gitmiþlerdi. Gittikten birkaç gün sonra, babamlarýn kaldýðý yere Ermenîler saldýrmýþ, babam ve arkadaþlarýnýn hepsi öldürülmüþtü. Üstelik çoðunu da yakmýþlardý.

Ýþte bu gün… Artýk yolun sonundayýz. Top atýþý da baþladý. Zâten birkaç aydýr, sürekli top atýþý yapýyorlar. Aylardýr Ermenîlerin kuþatmasý altýndayýz. Canlarý istedikçe top atýþý yapýyorlar. Daha dün, mahallede en yakýn arkadaþýmý kaybettim.

Top oynuyorduk. Annem çaðýrdý. O sýrada bir ses duydum ve aðlamaya baþladým. Halbûki daha bir þey görmemiþtim ki. Annem feryâd figân dýþarý fýrladý. Bana sarýlarak, aðlamaya baþladý. Ýþte elli metre ileride, en yakýn arkadaþým Ali Ekber yatýyor. Aslýnda yatmýyor bile. Çünkü organlarý, her yere fýrlamýþ. Annesi geliyor, aðlýyor, çýldýrýyor.

Sýra bize ne zaman gelecek? Bugün mü, bu gece mi, yoksa yarýn sabah mý? Ses kesildi. Ne gârip. En küçük bir çýt bile yok. Kasabaya sis çöküyor. Derler ki, fýrtýna öncesi sessizlik. Bu mudur, aceb? Annem bana sarýlýyor, ben aðabeyime sarýlýyorum, aðabeyim anneme sarýlýyor. Korkuyoruz. Ölüm korkusu dedikleri, bu mudur aceb? Annem, ölümden korkmadýðýný, bizim de korkmamamýz gerektiðini söylüyor.

Ýþte baþladýlar. Uzaktan mermi ve bomba sesleri geliyor. Ses giderek yaklaþýyor. Kamyon sesleri ve otomobil sesleri duyuluyor. Kamyonun sesi kesildi. Ýþte, birileri iniyor. Ermenîce bir þeyler konuþuyorlar. Anlamýyorum. Annem aðlamaya baþlýyor. Aðabeyim, on üç yaþýnda. O aðlamýyor. Ekmek býçaðýný kapmýþ, “Anne” diyor, “sana ve kardeþime dokunmaya kalkarlarsa, o Ermenî itlerini gebertirim”. Annem cevap vermiyor. Postal sesleri ve silâhlarýn mekanizma sesleri duyuluyor. Ermenîler yine aralarýnda bir þeyler konuþuyor.

Kapýyý çalýyorlar, annem bize daha sýký sarýlýyor. O sýrada kapý kýrýlýyor ve iþte içerideler. Aðabeyim, kahramaným, þehîd aðabeyim, elindeki býçaðý ile saldýrýyor ama o tiz ses. O bir mermi sesi, aðabeyimi yere yýkýyor. Aðabeyim can çekiþiyor.

Baðýrmaya baþlýyorum. Askerlerden biri bana vuruyor. Annemi götürüyorlar. Hâyýr, yapmasýnlar. O sýrada bir Ermenî geliyor, bana bakýyor. Bakma, demek istiyorum, sesim çýkmýyor. Býçaðýný çýkarýyor ve bana saplamaya baþlýyor. Ýlkinden sonrasýný hatýrlamýyorum. O an can vermiþim. Vücûduma kaç defâ býçak girdiðini hatýrlamýyorum. Bize bunu neden yaptýklarýný da anlamýyorum. Neden ki? Biz, onlara hiçbir þey yapmadýk. Türk olduðumuz için mi? O sýrada vücûdumu terk eden rûhum, Ermenîleri izlemeye baþlýyor. Hiçbir þey yapamýyorum ve bu beni çýldýrtýyor.

Benim öldüren asker, yanýndakilere dönüp, “Bir Türk’ü daha geberttik” diye övünmeye baþlýyor. O sýrada annem, çoktan can vermiþ. Aðabeyim ise hâlâ yaþýyor. Saldýrdýðý asker, sýrf iþkence olsun diye evdeki çivilerle, aðabeyimi, duvara çiviledi. Aðabeyim kendine geldikçe, can acýsýyla baðýrýyordu. O ân, askerlerden biri annemin tek göðsünü kesti ve aðabeyim aðzýna týkadý. Daha sonra ise Ermenî askerleri çekip gitti.

Ama daha hiçbir þey bitmemiþti. Bir Ermenî asker daha açýk olan kapýdan girdi. Ölen cesetlerimizi görünce üzüldü. Ama üzülmesi, insânî duygularýndan deðil, bu iþkenceleri yapanýn kendisi olmadýðý içindi. Bir ara gözleri, aðabeyime takýldý. Aðabeyim hâlâ yaþýyordu. Ermenî’nin gözleri, bir anda sevinçle doldu. Býçaðýný çýkardý ve aðabeyimin derisini yüzmeye baþladý. Aðabeyim ise hemen can verdi.

Annem yanýma geldi, aðlýyor. Bende aðlýyorum. Babam ise bize bunlar olurken, yanýmýzda olamadýðý için aðlýyor. Ýþte aðabeyim, o da geldi. Daha sonra sabaha kadar bütün arkadaþlarým, anne, babalarý, sonra bütün Hocalý geldi. Sabaha kadar 613 kiþi geldi.

Neden? Aklým almýyor. Bizi tanýmayan bu Ermenîlere, biz ne yaptýk ki? Ben ne yapmýþ olabilirim? Ben altý yaþýndaki Ali Rýza Ekberoðlu, ben ne yapmýþ olabilirim? On üç yaþýndaki aðabeyim, Mehmed Ali, ne yapmýþ olabilir? Annem Fatýma, ne yapmýþ olabilir?

Sâdece Türk olduðumuz için öldürüldük. Ama Türk olunca, ölüm mü gerekir? Hadi öldürüldük, neden bizi kimse anmýyor? Türk olduðumuz için mi? Ama Türk olunca, unutulmak mý gerekir?

* * *

Turan, gözlerini açtýðýnda her yaný ter içindeydi. Daha önce ne Hocalý kasabasýný duymuþtu, ne de Hocalý’da Ermenîlerin Türklere yaptýðý soykýrýmý duymuþtu. Ýyi de, böyle bir þey nasýl olabilirdi ki? Hemen bilgisayarýný açýp, Hocalý soykýrýmýný araþtýrmaya baþladý. Sonra bir sayfa ve bir þiîr buldu. Þiîri okuduðunda aklý baþýndan gitti.

Kardeþinden habersizsin, düþünmezsin Turan.
Söyleseler bilmezsin, söyle nedir Turân?
Hocalý'da kardeþin ölmüþ, yanmaz için bir an.
Kardeþine yanmayan yüreðin, neye yanar bir an?

KUTLU ALTAY KOCAOVA

25.02.2011

www.kutlualtay.com

© 2009 - 2011