SONBAHAR


Boynumda gri renkte bir fular
Ellerim ve ceketim iç içe
Arkamdan gelen o ýlýk rüzgar
Gene mi geldin sonbahar?
Mevsiminde hüzün var, mevsiminde acý
Ayrýlýk var
Ve bir de sarý yapraklar…
Kulaðýmda esen o sesle
Yürüyorum. Yürüyorum. Yürüyorum
Kuþlarý görüyorum gidiyorlar
Bir hazan türküsüdür tutturmuþlar
Dinliyorum. Dinliyorum. Dinliyorum.
Bu sonbahar gene sarý bir ayrýlýk var
Sevdiklerim… Ya onlar? Onlar da mý býraktýlar?
Arkamdan gözü yaþlý bir mendil bile sallamadýlar!
Giden ben miyim yoksa sevdiklerim mi?

Dalýndan düþen yaprak gibi kurudum ve kurutuldum
Sonbahar… Sonbahar
Ýçimde ne çok, neler var.

Bitmek bilmeyen tren raylarý yolun sonunda birleþmiyor
Ellerim ceketime kavuþmuyor
Üþüdüðümü bile hissetmiyorum
Ayrýlýk hissinden hariç…

Dünyada ne çok ne hisler var
Lakin ayrýlýk hepsinde dahil
Hepsinde var…

Korkuyorum þimþekler çakýyor, korkuyorum gök gürüldüyor
Sonbahar… Kuþlar… Yaðmurlar
Ýçimde mecburi bir “elveda” var
Ýçimin bu mevsimde hep kaybolan bir yaný var.

Bunalýp da dinginliðe kavuþmanýn tek ümididir
Yaðmurlarla gelen bir sonbahar
Ayrýlýðýn mateminde her daim yas tutan
Yaðmur deðil bir gözyaþýdýr sonbahar!