Seni neden bu kadar özlediðimi bilmiyorum yürüyüþünü bile özlüyorum ve bunu görebilmek için nelerden vazgeçebilirdim bilemezsin...ayak sesini dinlemeyi... onca saati heyecanla bekleyip sana sarýlabilmeyi nasýl özlüyorum hala....gülümsemeni...kokunu...sesini konuþmaný....ellerini...bana dokunmaný deðil ama sana sarýlarak uyumayý özlüyorum sabah olmasýný istemesemde yinede senin yanýnda uyanabilmeyi özlüyorum hala...bitecekmi bu içimde geçmeyen dinmeyen beni sürekli sýzlatan bu his bitecekmi????..........biri bana dogru olaný gösterebilse...yapman gerekeni yaptýn bak bu yol gitmen gereken yol dese ve gidebilsem arkama bakmadan...geride býrakacaklarýmý düþünmeden özlemeden yaþamayý öðrenebilsem...biliyormusun ortak bir hayat mümkün deðil belki ama kesiþen bir geleceðimiz olmasýný isterdim...yirmidört saat olmasa bile ayný yoldan gün içinde en az bir kez geçmek yeterdi ama olmadý bundan sonrada olmayacak.....hiç hayallerim olmadý dersem yalan söylerim ki hiç yalan söylemedim sana bizim için yalan olursa olamayaðýný bildiðim için....ama yinede baþaramadým...oldu tek hayalim yanýnda olabilmekti...gözümün içine bakamasanda ben bunu hayal ettim iþte...hep yanýnda olmamý istememiþ olsanda hayal ettim..beni sevebileceðini.Belki sevdiðini düþündüðüm anlarda oldu zaman zaman...yaptýðým herþey bizim içindi aslýnda belki yanlýþtý belki dogru ama biz olabilmek içindi...anlayamadým ki...içinde en küçük bir his olmadýðýný anlayamadým iþte.belki anlamak istemedim bilmiyorum..vicdanýnmýydý,merhametin mi yanýnda olmamý saðlayan..bana dokunurken ki his neydi...öperken sarýlýrken özledim derken yaþadýðýn neydi????..anlamý yokmuydu hiçbirþeyin,bir umudu......keþke olmasýna izin vermeseydin keþke sen uzaklaþýrken benim yaklaþmama müsade etmeseydin.korursun sandým beni...kollarsýn..gücümü senden alýrken beni güçsüz býrakmazsýn sandým...tutmasanda elini uzatabilirsin sandým....öyle çok büyütmüþümki seni içimde þimdi ne yöne dönsem sana çýkýyor kaçmaya çalýþtýkça sen duruyorsun karþýmda ve sana baktýkça her an acýtýyorum kendimi...bitsin istiyorum hani sihirli degnek olsada herþeyi bir an deðiþtirebilsem diyorum.....olmuyor bunuda beceremiyorum...

Neden......sen beni bu kadar basit görürken ben neden sana böyle hasretim....senin için ben hiç olmadým ki,neden bunu bana hiç söylemedin..bir gün gidecektin zaten keþke bu kadar alýþtýrmasaydýn keþke bu kadar kötü hissetmeme sebep olmasaydýn biliyordun bir gün gideceðini ben bilmesemde sen biliyordun...yaþadýðýmýz hep kötü þeyler deðildiki....ben güldüðümüz eðlendiðimiz çok anýyý hatýrlayabiliyorum...ve ne kötüki hep onlarý hatýrlýyorum...baþka þeylerle meþkul olmaya çalýþýyorum olmuyor yinede bitmiyor...bitmiyorsun.o kadar aldatýlmýþlýðýma ragmen geçmiyorsun...........

Beni býrakma diye aðlamýyorum bak....gitme hayatýmda hep sen ol istiyorum ...ben seninle yaþlanmak istiyorum...izin ver yanýnda olayým demiyorum.seni özlüyorum sadece...hayallerimin hepsini rafa kaldýrdým hatta bunlar benim için ütopya...bak en küçük bir beklentim yok senden...benden bekleneni bile yapamýyorken kimden ne bekleyebilirimki.....bir odaya kapanýp sadece uyumak istiyorum...hiç güneþ doðmayacak gibi bütün sevdiklerim iyi olsun ama ben hiç konuþmadan kimseyi görmeden orada öylece durayým istiyorum...sensiz geçireceðim günlerin bu kadar zor olacagýný biiyordum, ama bu hiçlik hissini yaþayabileceðimi bilmiyordum...hep keþke demeye baþladým ve yine diyorum keþke hiç öðrenmeseydim bu hissi...anlaþamýyorduk ayrýldýk,o baþkasýna aþýk oldu ve gitti demek bile bu kadar canýmý acýtmazdý.....ama bu yaþanmamýþlýk hissi,bu her hangi bir kadýn olma hissi,kullanýlmýþlýk hissi,hiç bir duyguya konulmamýþlýk hissi,kýskanýlmamýþ hani baþýnýn üzerine çýkardýgýn biri olamamýþlýðýn dýþýnda, ayaklarýnýn altýnda ezilmiþlik hissi ve kelimelere dökmekte zorlandýðým ama hep gerçekte yaþadýðým arada bir istediðin biri olma hissi.....................keþke keþke elinde tuttugun telefonun kadar deger verebilseydin bana...gerçekten güzel oldugunu düþündüðün günler hatýrýna verebilseydin...gösterdiðim özveri adýna,sana duydugun sadakat adýna,bunca yýl sabýrsýzlýkla sana koþmak için yanýnda bir kaç saat gerçireceðimi bildiðim halde yorgunluktan ölsemde saatlerde bitmek bilmeyen yollar adýna,bir caným demenle canýmý verebileceðim kadar seni sevmemin hatýrýna degerli olabilseydim....

Olamadým.... bu deðersizlik hissi seni özlemiþ olmamdan daha fazla acýttý beni..içimdeki öyle birþeyki ne seni düþünmeden geçiriyorum ne benim için düþündüklerini kabul edebiliyorum ne kendimi affedebiliyorum ne seni. .....kendimi tanýyamýyorum üstelik,kendimi bulamýyorum............. gelsen tamam düþünme artýk ben ikimiz içinde düþüneceðim desen,yumrugunu masaya vursan benimsin gidemezsin,býrakmam nereye gidersin git bulurum seni desen...göðsüne yaslayýp sabaha kadar huzurla uyu diyebilsen...þevkatle ama þehvetsiz....sevgiyle....sade ve sadece benim için.........ama yinede affedememki seni...yinede affedememki kendimi....sýgdýramýyorum içime hiçbirini...