ï¿½zEdebiyat - Cezbe Derketo - Dolunay/ertesi/ï¿½ncesi

Hayat sanki sadece “geçiþ”lerden ibaret. Bir formdan, bir forma; bir histen, bir hisse; bir þehirden bir þehre; bir renkten bir renge; bir geceden bir geceye; bir heceden bir heceye; gençlikten yaþlýlýða, yaþamdan ölüme…. Ve bu geçiþler arasýnda kýsacýk duraklar var. Bir mola yerinde durup, biraz soluklandýðýmýz o gerçek seyahatlerinkine benzer.

Bu duraklarda ne zamaný de de geçiþleri durdurabilir sadece yeni bir halin baþýnda olduðunuzun farkýna varýrsýnýz. Gün doðumunda terleyen çiyler gibi anlýk ve kýsa bir farkýndalýk. Þair de belki böylesi bir geçiþte þiir dökmüþtü tarih sayfasýna:

“Sen olsan ne yapardýn Turnam
Bir sandala atlamýþ denize açýlmýþsýn
Yanýnda ne pusula, ne aþ, ne azýk
Ýþte karþýnda Dübbü Ekber, solunda Demirkazýk
Salkýmsaçak bulutlar, delibozuk dalgalar.
Bütün rahatlýklarý sahilde býrakmýþsýn
Mor rüyalar asmalarda, pembeleri yatakta
Yola düþüp Huu demiþsin, Huu iþitmiþsin
Arpa boyu, çavdar boyu, minare boyu deðil
Tut ki gecelerce mýsralar boyu gitmiþsin..

Turgut Uyar”

Betimlenemeyen bir çaresizlik hali daha nasýl anlatýlabilirdi ki? Kimilerine bir masal gibi gelecek sözler kimilerine doyumsuz bir ýþýk.

Ýþte o yüzden bugün benim üzerimde bir halden baþka bir hale geçiþten almýþ olduðum ödünç renkler var. Bugün belki söðüt yeþiliyim, gelincik kýzýlýyým ya da gök mavisi bu deðiþkenlikte bir önemi yok mu demeliyim?

Kendi tenhalýðýmda ceplerime sevdiðim þairlerin dizelerini doldururum, bir dua, karanlýðýma bir ýþýk, geçiþlerime ilaç niyetine. Rol yapmam daha doðrusu yapamam. Nasýr tutmayan parmaklarýmý nasýrlýymýþ gibi gösteremem ya da düþsel bir boyutun pembe çizgili yollarýnda yürüyormuþum gibi yazamam. Yazdýklarýmdan ne eksik ne de fazlayým, onlar gibi buðulu, karmaþýk kimi zaman anlamsýz ve boþum. Rol yapabilenlerle karþýlaþýnca ise bir durak gülümserim sadece. Ve içimden “þu kurmacasýz yazýlmýþ öykülerden oluþan hayatta ne yazýk ki kalýcý bir yerin olamayacak diye” hadsiz cümleler kurarým.

Kim bilir hangi geçiþten kalma bir gece de göðe atýlmýþ avuç avuç cümbüþler ve yahut fýrtýnalar var. Onlara uzaktan bakmayý bir masalý dinlermiþ gibi hissetmektense, panzehirsiz bir zehirlenmiþlik gibi hissetmek niye? Mevsimleri olduðu kabul etmenin, onlara kafa tutmamanýn zararý nedir? Kýþýn bütün soðuðuna raðmen sýcacýk bir odanýn içinde olmak, ara sýra dýþarýya çýkmak üþümek ama sonra o odaya dönüp kýþýn soðuk nefesine inat odanýn sýcak nefesini hissetmenin nesi kötü ki…

Kýþ ki bütün sessizliklerin anasý, renklerin solgunluðu… Kýþýn sessizliðini dinlerken kendi sessizliðini, kýzgýnlýklarýný biraz ertelemek, biraz kenara býrakmak kimilerine göre morfin verilmiþ aðrý anlamýna gelse de benim için durmaksýzýn sýzlanmaya yeð. “Rol yapmadan, kendini unutmadan biraz etrafýna bakýnabilmek” olur bunun ismi olsa olsa.

Çünkü bunu yapmamak demek; geçiþlerini kabullenememek demek, kendi sessizliðinde nefretlerini büyütüp sertleþtirmek demek… Ve akabinde reçetesini kendi yorumlayan yarým yamalak bir doktor edasýyla geçiþlerinin nedeni olarak gördüðü her þeyi inciterek, kýrýp dökmenin o sert geçiþlerinden olma yaralarýna iyi geleceðini sanmak.

Oysa aðýr, gri ve kirli bir yükü omuzlamaktý bu. Ya gözlerinde o grilik, o yorgunlukla, her gün ayný saatte buluþursun ya da gökyüzünde gördüðün bugünün hilalini, yarýnýn dolunayýnýn kýyýsýnda gemiler yüzdürdüðünü kabullenirsin daha en baþýndan, karar senin!