Yine akþam oldu,
Yalnýzlýk omuzlarýma çivisini çaktý yine,
Uzaklýk ayný gerçi,
Her yerdeyken olan uzaklýðýn pek deðiþmedi,
Yine akþam oldu orda olduðu gibi,
Görebiliyorum seni buradan da,
Aynýsýydý ordayken de.
Uzaklýktan korkmuyorum belki de,
Orada da aynýydý uzaklýk gerçi
Donuklaþmýþ oldu artýk bu,


Gitmelerle gelmeler ayný yolun üzerindeki bir renk deðiþiklidir. Gitmeler sarý sýcak, gelmeler nar kýrmýzýsý. Eðer bu iki rengi seviyorsan gitmeler ya da kalmalar seni incitmez. Tren istasyonlarýný ve rýhtýmlarý unutma, evet, bazý sesler bunu bizden iyi bilir.

Hayatýn kendisi iplik inceliðindeki detaylara tutunmaz mý? Yoksa senin sevdiðin harflerle benim sevdiðim harfler ayný olurdu. Mesela ben de C ve Ç den hoþlanýrdým.


Ya da balkonunda birilerinin gidiþini izleyen o kadýný ben de severdim. Sahi o kadýn, o kadýn neden inip “dur” demez? Neden rüzgâra ve ateþe doðru koþamaz? Çünkü belki de hep korkmuþtur kemiklerin ve gözlerin alev alev yandýðý anlardan.

Kelebekler hele de renklilerse en güzel hediye olmalý. Ama kýsacýk bir gökkuþaðýnýn varlýðý gibilerdir, kabul et. Geriye sadece gölgeleri kalýr ýþýk büyüdükçe.
Bana sorarsan ki büyük ihtimal bana sormazsýn ama. Bence hangi penceren kuþlara daha yakýnsa, daima o penceren açýk kalsýn yaþama.

Mesafeler mi?

Mesafeler bir aðacýn topraktaki kökleri ile en yukarýdaki dal uçlarý gibidir, aþký, acýyý ve þiiri besler.